ข่าวฟุตบอลล่าสุด ข่าวด่วนวันนี้ ข่าววงใน ข่าวตลาดซื้อขายนักเตะ

" เศรษฐีใบชากับฟุตบอลอิตาลี "

เซอร์ โธมัส ลิปตัน ชื่อนี้หลายคนอาจไม่รู้จัก แต่ถ้าดูจากนามสกุล แล้ว คงคุ้นกันบ้างแน่ๆ เพราะนี่คือผู้ก่อตั้งบริษัทชาชื่อดัง ที่นิยมกันไปทั่วโลก โธมัส ลิปตัน เกิดที่กลาสโกว์ มีพ่อและแม่เป็นคนไอริช พอเริ่มเป็นหนุ่มก็ออกไปเป็นเด็กเรือกลไฟไปจนถึงสหรัฐอเมริกา แล้วใช้เงินเก็บตระเวนหางานหาประสบการณ์ที่นั่นอยู่ 5 ปี ก่อนเดินทางกลับมายังกลาสโกว์ ทำงานในร้านค้าของครอบครัว จากนั้นเริ่มหาลู่ทางออกไปทำธุรกิจชาในปี 1890 และประสบความสำเร็จอย่างยิ่งยวด นอกเหนือจากการเป็นคนทำธุรกิจแล้ว เซอร์ โธมัส ลิปตัน ยังชื่นชอบกีฬา สนับสนุนกีฬา เขาสนับสนุนทีมเรือยอชท์ของสหราชอาณาจักรในการเข้าแข่งรายการอเมริกาส์ คัพ ถึง 5 ครั้ง เมื่อฟุตบอลเริ่มนิยมในอเมริกาใต้ โดยเฉพาะในอาร์เจนติน่าและอุรุกวัย ในช่วงเปลี่ยนผ่านศตวรรษ เขาก็สนับสนุนการแข่งขันระหว่าง 2 ทีมชาตินี้ ซึ่งถือเป็นคู่ปรับกันอยู่แล้ว เขามอบถ้วยสั่งทำพิเศษที่ชื่อว่า La Copa de Caridad Lipton หรือ ถ้วยการกุศลของลิปตัน และได้รับความนิยมมาก จนกระทั่งการมาถึงของ โกปา อเมริกา ในปี 1916 ปัจจุบัน โทรฟี่นี้ถูกรักษาไว้ที่สมาคมฟุตบอลอาร์เจนติน่า ส่วนในยุโรป ทุกวันนี้ อิตาลี ถือเป็นหนึ่งในชาติมหาอำนาจในวงการลูกหนัง แต่พวกเขาเริ่มต้นช้าพอสมควร แล้วก็อย่างที่เรารู้กันว่าพวกเขาก็เหมือนกับอีกหลายๆ ชาติที่ฟุตบอลมีขึ้นได้ก็มีจุดเริ่มต้นจากชาวอังกฤษ อาร์เจนติน่า มีลีกฟุตบอลแข่งกันตั้งแต่ปี 1891 ขณะที่แม้แต่สหรัฐอเมริกา ก็เริ่มมีกับเขาตั้งแต่ 1894 ส่วนอิตาลี ฟุตบอลเริ่มเพาะเมล็ดกันที่ตูริน และเจนัว แต่ก็เริ่มมาจากเป็นสโมสรคริกเก็ตก่อน จากนั้นแผนกฟุตบอลก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นมากลบรัศมี เจนัว คือสโมสรฟุตบอลอาชีพที่เก่าแก่ที่สุดของอิตาลีทุกวันนี้ พวกเขาก่อตั้งในปี 1893 หลังจากนั้น ฟุตบอลในอิตาลี ก็ได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ ในปี 1908 หนังสือพิมพ์กีฬา "ลา สตัมป้า สปอร์ติว่า" ก็สนับสนุนการแข่งขันฟุตบอล ที่อาจเรียกได้ว่าเป็นการแข่งขันระหว่างประเทศรายการแรกบนทวีปยุโรปแผ่นดินใหญ่ในชื่อ "ตอร์เนโอ อินเตอร์นาซิออนาเล่ สตัมป้า สปอร์ติว่า" มีทีม ปารีซิแยน จากฝรั่งเศส, เซอร์เว็ตต์ จากสวิตเซอร์แลนด์ และ ไฟรบวร์ก จากเยอรมัน, ส่วนตัวแทนจากอิตาลี มี 4 ทีมเตะเพลย์ออฟกันก่อน และเป็นโตริโน่ ที่ได้สิทธิ์เข้าร่วมแข่ง เมื่อพวกเขาเพลย์ออฟเอาชนะยูเวนตุส 2-1 การแข่งขันรายการนี้ในครั้งแรกเป็นเซอร์เว็ตต์ ที่คว้าถ้วยรางวัลไปครองด้วยการเอาชนะโตริโน่ 3-1 ในนัดชิงชนะเลิศ ปีต่อมา 1909 เซอร์ โธมัส ลิปตัน ก็เป็นสปอนเซอร์จัดการแข่งขันของตัวเองขึ้นมาบ้างในตูริน โดยมีตัวแทนจากอิตาลี, เยอรมัน, สวิตเซอร์แลนด์ และสหราชอาณาจักร เข้าทำการแข่งขัน เวสต์ โอ๊คแลนด์ เป็นสโมสรสมัครเล่นตั้งในมณฑล เดอแร่ม ใกล้กับนิวคาสเซิ่ล แข่งขันในนอร์ทเธิร์น ลีก ของอังกฤษ กลายเป็นตัวแทนจากสหราชอาณาจักร ที่มาก็เพราะหนึ่งในลูกจ้างของลิปตัน เป็นผู้ตัดสินอยู่ในลีกนี้ ด้วยการที่นักฟุตบอลส่วนใหญ่เป็นคนงานเหมือง พวกเขาต้องช่วยระดมทุนหาเงินกันเองเพื่อเดินทางมาร่วมแข่งรายการดังกล่าวที่อิตาลี พวกเขากลายเป็นสโมสรแรกของอังกฤษที่ได้เดินทางไปทัวร์แข่งฟุตบอลในอิตาลี เวสต์ โอ๊คแลนด์ เอาชนะ สตุ๊ทการ์ ชปอร์ตฟรอยน์เด้อ ทีมจากเยอรมัน 2-0 ในเกมแรก ผ่านเข้าไปชิงชนะเลิศกับวินเทอร์ธูร์ ตัวแทนจากสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งพวกเขาก็ยังเอาชนะได้อีก 2-0 ทำให้คว้าแชมป์รายการนี้สมัยแรกไปครอง ตามรายงานข่าวสมัยนั้นบอกว่า เวสต์ โอ๊คแลนด์ กลายเป็นคนดังของชาวท้องถิ่นตูรินไปเลย พวกเขาอยู่ต่ออีกพักนึงเพื่อลงเตะกับ โปร แวร์เชลลี่ และทีมรวมนักเตะท้องถิ่นของตูรินและมิลาน อีก 2 ปีต่อมา เวสต์ โอ๊คแลนด์ ได้รับเชิญมาแข่งขันรายการ โธมัส ลิปตัน คัพ นี้อีกครั้ง โดยหนนี้มี โตริโน่ และ ยูเวนตุส ร่วมทำการแข่งขันด้วย ซึ่งก็เป็นอีกครั้งที่สโมสรฟุตบอลสมัครเล่นจากตะวันออกเฉียงเหนือของอังกฤษทีมนี้คว้าแชมป์ไปครอง พวกเขาเอาชนะ เอฟซี ซูริค จากสวิตเซอร์แลนด์ได้ในรอบรองชนะเลิศ และในนัดชิงชนะเลิศ พวกเขาถล่ม ยูเวนตุสไป 6-1 ยูเวนตุส ทีมเดียวกับ ยูเวนตุส ที่เรารู้จักกันในปัจจุบันนี้นี่เอง แต่ตอนนั้นพวกเขาเพิ่งก่อตั้งสโมสรได้แค่ราว 10 กว่าปีเท่านั้น ด้วยการที่ เวสต์ โอ๊คแลนด์ ได้แชมป์รายการนี้ไป 2 สมัย ทำให้ เซอร์ โธมัส ลิปตัน อนุญาตให้พวกเขาเก็บเอาถ้วยรางวัลใบดั้งเดิม ใบออริจินั่ลไปเป็นกรรมสิทธิ์เลย ทุกวันนี้ เวสต์ โอ๊คแลนด์ ยังเป็นสโมสรที่ยังดำเนินการอยู่ ตราสโมสรของพวกเขาเป็นรูปถ้วยรางวัล และมีข้อความ เซอร์ โธมัส ลิปตัน โทรฟี่ อยู่บนตราสโมสรด้วย พวกเขายังแข่งขันอยู่ในนอร์ทเธิร์น ลีก เหมือนเมื่อร้อยกว่าปีก่อน แต่ปัจจุบันนับตามพีระมิดฟุตบอลอังกฤษ มันคือลีกระดับดิวิชั่น 9 เป็นที่น่าเสียดายว่าในปี 1994 ถ้วยอันทรงคุณค่าเปี่ยมประวัติศาสตร์นี้โดนขโมยไป และไม่เคยสืบหาเจออีกเลย สโมสรเลยจัดให้มีการทำถ้วยจำลองขึ้นมาตั้งโชว์แทน ในปี 2009 ในโอกาสครบรอบ 100 ปีของรายการ เซอร์ โธมัส ลิปตัน คัพ เวสต์ โอ๊คแลนด์ ก็ได้รับเชิญมาที่ตูรินอีกครั้ง เพื่อลงทำการแข่งขันในโอกาสพิเศษ แต่หนนี้พวกเขาแพ้ให้กับทีม ยู-20 ของยูเวนตุสไป 1-7 เซอร์ โธมัส ลิปตัน ยังมุ่งมั่นโปรโมตการแข่งขันฟุตบอลต่อไป ไม่ใช่แค่ทางเหนือในแคว้นลอมบาร์ดี้ อันมีมิลาน เป็นเมืองหลัก มีตูริน ไปจนถึงเจนัว แต่ยังตั้งใจสนับสนุนฟุตบอลทางใต้ด้วย ทางใต้ของอิตาลี เริ่มทะยอยการก่อตั้งสโมสรฟุตบอลกันขึ้นมา กรุงโรมมี ลาซิโอ ที่ก่อตั้งในปี 1900 เกาะซิซิลี ก็มี แองโกล ปาแลร์มิตัน แอธเลติก แอนด์ฟุตบอล คลับ ซึ่งปัจจุบันคือสโมสรปาแลร์โม่ เนเปิ้ลส์ ฟุตบอล คลับ ถูกก่อตั้งโดยชาวอังกฤษเช่นกัน ในปัจจุบันก็คือ นาโปลี ส่วน บารี่ ก็มีสโมสร ฟุตบอล คลับ บารี่ ที่ตามมาในปี 1908 ปาแลร์โม่ ซึ่งก็มีคนอังกฤษตระกูลวิทเทเกอร์เป็นคนก่อตั้ง สมัยนั้นพวกเขานิยมหานักเตะจากบรรดาเหล่ากะลาสีเรือ ที่มาจอดเทียบท่าที่ปาแลร์โม่ เมืองหลวงของเกาะซิชิลี ในปี 1902 พวกเขาก็ดึงกะลาสีจากเรือชื่อ Erin ของ เซอร์ โธมัส ลิปตัน ไปร่วมทีมโดยขณะนั้นตัวของ โธมัส ลิปตัน ก็อยู่ที่นั่นด้วย ตระกูลวิทเทเกอร์ ผู้ก่อตั้งปาแลร์โม่ จัดให้มีการแข่งขันฟุตบอลขึ้นมาในปี 1905 แต่ด้วยมีแผ่นดินไหวเกิดขึ้นในปี 1908 ทำให้การแข่งขันต้องเจอปัญหา 1909 ปีเดียวกับที่ ลิปตัน จัดแข่งรายการที่ตูริน เขาก็จัดให้มีการแข่งขันที่ซิชิลี ด้วยในชื่อรายการ โคปปา ลิปตัน (ลิปตัน คัพ) โดยเป็นการชิงชัยกันของ ปาแลร์โม่ กับ นาโปลี ที่สมัยนั้นยังใช้ชื่อ เนเปิ้ลส์ เอฟซี แล้วก็เป็นเนเปิ้ลส์ เอฟซี ที่ชนะไป 4-2 โดยที่ วิลเลี่ยม โพธส์ ชาวอังกฤษผู้ก่อตั้งสโมสรทำประตูได้ด้วย การแข่งขัน โคปปา ลิปตัน ยังแข่งอยู่ทุกปีจนถึงปี 1915 เกิดสงครามโลกครั้งที่ 1 ขึ้น อิตาลี เข้าร่วมสงคราม ทำให้การแข่งขันต้องยุติลงไป ช่วง 10 กว่าปีแรกของศตวรรษที่ 20 กลายเป็นช่วงสำคัญที่ทำให้การแข่งขันฟุตบอลเป็นที่นิยมทั่วอิตาลี และ เซอร์ โธมัส ลิปตัน มีส่วนไม่น้อยในฐานะเป็นผู้สนับสนุนให้เกิดการแข่งขันขึ้น หากคุณอยากมีความสนุกไม่รู้ลืม มีความตื่นเต้นที่มาพร้อมกับบริการยอดเยี่ยม ลองมาดูกันที่ MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 ——————————————— เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด “ติดตาม” และเลือก “เห็นโพสต์ก่อน (See First) “ https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ———————————————

" จากลิเวอร์พูลสู่มารีน "

ในเกมเอฟเอ คัพ รอบ 3 ท็อตแน่ม ฮ็อตสเปอร์ บุกไปเยือน มารีน เอฟซี และเอาชนะไปได้ไม่ยากเย็น 5-0 มารีน เอฟซี ตั้งอยู่ในครอสบี้ ย่านหนึ่งของเมอร์ซี่ไซด์ ลิเวอร์พูล พวกเขาเป็นทีมนอกลีก หากว่ากันตามพีระมิดฟุตบอลอังกฤษ ลีกที่พวกเขาเล่นคือลีกระดับดิวิชั่น 8 แม้ว่าส่วนใหญ่ นักเตะของพวกเขาจะเป็นพวกสมัครเล่น ไม่ได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพแบบฟูลไทม์ แต่หลายคนก็เคยเล่นในลีกที่สูงกว่ามาบ้าง ในบรรดานักเตะของมารีน มีอยู่หนึ่งคน เคยเล่นให้ทีมชุดใหญ่ลิเวอร์พูล เคยไปค้าแข้งในลีกสูงสุดสก็อตแลนด์ และได้แชมป์ฟุตบอลถ้วยที่นั่นมาแล้ว เคยติดทีมชาติอังกฤษชุดเล็กมาหลายชุด เขาก็คือกองหลังวัย 35 ปีที่ชื่อ เดวิด เรฟเว่น เจ้าของเสื้อหมายเลข 6 เขาเกิดที่วีร์รัล อีกหนึ่งย่านในเมอร์ซี่ไซด์ โตมาจากระบบเยาวชนลิเวอร์พูล การได้โอกาสลงเล่นให้ทีมหงส์แดงชุดใหญ่จึงเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก เพียงแต่เส้นทางของนักเตะอาชีพมันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป "มันมีช่วงนึงที่ สตีฟ ฟินแน่น เจ็บและ โฆเซมี่ เป็นตัวแทน ผมเป็นตัวเลือกที่ 3 และ โฆเซมี่ ไม่ได้เล่นดีนัก และผมจำได้ว่าโค้ชทีมสำรอง อเล็กซ์ มิลเลอร์ บอกกับผมให้ฮึดหน่อย บอกว่ามันเป็นโอกาสดีมากๆ สำหรับผมที่จะได้ขึ้นไปติดทีม" "ผมทุ่มเทหนักที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และมันก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่าถึงเวลาที่ต้อง"มูฟออน" แล้ว" "ผมไม่เคยรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของทีมชุดใหญ่เพราะผมไม่ได้เล่นมากพอ ผมมีชื่อสำรองในเกมพรีเมียร์ ลีก และเกมยุโรป และผมก็ชอบมัน แต่ผมไม่รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของทีมอย่างที่ผมรู้สึกในช่วงหลังจากนั้นของอาชีพผม ผมแค่เป็นเด็กดาวรุ่งที่กำลังขึ้นมาเท่านั้น" เดวิด เรฟเว่น เริ่มต้นในตำแหน่งปราการหลังตัวกลาง ก่อนขยับมาลองยืนในตำแหน่งแบ็กขวา ตามคำแนะนำของ ราฟาเอล เบนิเตซ ที่บอกว่าน่าจะเหมาะกว่า และการแย่งชิงตำแหน่งก็มีน้อยกว่า สมัยเด็ก เรฟเว่น ถือเป็นกองหลังอนาคตไกล เขาลงเล่นให้ทีมยู-19 ของลิเวอร์พูลตั้งแต่อายุ 15 ปี และเป็นกัปตันทีมชาติอังกฤษในหลายรุ่น ไปจนถึงการเป็นกัปตันทีมสำรองลิเวอร์พูลด้วย โอกาสของเขามาถึงเมื่อวันที่ 1 ธันวาคมปี 2004 ขณะอายุได้ 19 ปี มันเป็นเกมลีก คัพ รอบก่อนรองชนะเลิศเจอกับ ท็อตแน่ม ฮ็อตสเปอร์ ทีมที่เขาเพิ่งลงดวลในฐานะนักเตะของ มารีน เอฟซี มาหมาดๆ นี่แหละ เดวิด เรฟเว่น ถูกราฟาใส่ชื่อบนม้านั่งสำรองมาแล้วในรอบก่อนหน้านั้นแต่ไม่ได้ลงเล่น กระทั่งมาเจอกับ สเปอร์ส เขาก็ได้ลงเล่นเป็นตัวจริงทันที เกมนั้น เรฟเว่น ลงเล่นเต็ม 120 นาที และลิเวอร์พูลชนะจุดโทษ เขาเล่นได้โดดเด่นจนได้รับรางวัล แมน ออฟ เดอะ แม็ทช์ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ได้ลงสนามต่อใน เอฟเอ คัพ รอบ 3 ในเดือนมกราคม 2005 เจอกับเบิร์นลี่ย์ ซึ่งยังเป็นทีมใน เดอะ แชมเปี้ยนชิพ เวลานั้น เรฟเว่น ไม่ใช่แค่ดาวรุ่งคนเดียวที่้ได้ลงเล่นเกมนั้น เพราะราฟา ให้แข้งอายุน้อยลงพิสูจน์ตัวเองหลายคนทั้ง แซค วิทเบรด, สตีเฟ่น วอร์น็อค, ดาร์เรน พ็อตเตอร์, จอห์น เวลช์ โชคไม่ดี ที่เกมนั้นดันเป็นที่จดจำในแง่ลบสำหรับลิเวอร์พูล เพราะมันเป็นเกมที่ลิเวอร์พูลแพ้ 0-1 จากการทำเข้าประตูตัวเองด้วยท่า "ซีดานเทิร์น" ของ ฌิมี่ ตราโอเร่ อย่างไรก็ดี เรฟเว่น บอกว่าจริงๆ แล้ว ตราโอเร่ เป็นคนนิสัยดี และฝีเท้าดีด้วย เพียงแต่มีปัญหาเรื่องสภาพจิตใจ "ฌิมี่ ตราโอเร่ โดนมองต่ำกว่าความเป็นจริง และเขาโดนด่าหนักมากจากบางจังหวะที่เขาเล่นเกมนั้น" "ผมเห็นเขาทุกวันตอนซ้อม เขาเป็นคนที่ร่างกายดีมาก และเป็นนักเตะที่เก่ง ซึ่งเขามีปัญหาเรื่องความมั่นใจหลายๆ ครั้ง นั่นคือปัญหาใหญ่ของเขา เขาเป็นนักเตะที่เก่งนะ และเป็นคนนิสัยดี" มันไม่ใช่แค่การตกรอบของ ลิเวอร์พูล แต่มันกลายเป็นว่านักเตะอายุน้อยหลายคนสอบไม่ผ่านในสายตาของ ราฟา เบนิเตซ "ผมเจ็บใจกับเกมนั้นเพราะผมจำได้ว่า เบนิเตซ พูดในห้องแต่งตัวหลังเกมว่าเราทิ้งโอกาสในการได้ลงเล่นให้ทีมชุดใหญ่ของเราไปซะแล้ว เพราะนั่นคือตั๋วขึ้นทีมชุดใหญ่ของพวกเรา" แม้จะเซ็งกับการโดนเจ้านายตำหนิและมองผ่านเช่นกันกับดาวรุ่งอีกหลายคน แต่ 4 วันให้หลัง เดวิด เรฟเว่น กลับได้รับโอกาสสำคัญ นั่นคือการลงเล่นในพรีเมียร์ ลีก มันเป็นเกมที่ลิเวอร์พูลบุกไปเยือนเซาธ์แฮมป์ตันของ แฮร์รี่ เร้ดแน็ปป์ ในช่วง 23 นาทีสุดท้าย ลิเวอร์พูลตามอยู่ 0-2 และ ซามี่ ฮูเปีย ปราการหลังกัปตันทีมตัวเก่งได้รับบาดเจ็บ ราฟา ตัดสินใจส่ง เดวิด เรฟเว่น ลงไปแทนทันที ซึ่งเขาก็ถูกรับน้องทันทีจาก แฮร์รี่ เร้ดแน็ปป์ "ซามี่ ได้รับบาดเจบและนาทีต่อมาผมก็ลงไปเล่น ความทรงจำหลักๆ ของผมคือ แฮร์รี่ เร้ดแน็ปป์ ส่ง ปีเตอร์ เคร้าช์ ไปยืนทางซ้าย และบอกให้ทั้งทีมวางบอลบางไปให้เคร้าชี่ เพราะมีเด็กหน้าใหม่เพิ่งลงสนามมา" "มันออกมาใช้ได้ รายงานออกมาดี แต่ลิเวอร์พูลในเกมนั้นห่วยมาก" "ผมแค่ลงไปและเล่นให้ง่ายเข้าไว้ และมันออกมาใช้ได้คอมเมนเทเตอร์ดูอยู่ก็พูดถึงค่อนข้างดี แต่เราแพ้เกมนั้น ซึ่งมันไม่ได้ช่วยผมเท่าไหร่นัก และนั่นคือหนสุดท้ายที่ผมได้ลงเล่น" "นักเตะชุดใหญ่บางคนเข้ามาพูดแสดงความยินดีและจับมือผม ซึ่งเป็นเรื่องดีมาก และมันเป็นสิ่งที่ผมจำติดตัวไปใช้ตลอดเส้นทางอาชีพที่เหลือของผม เมื่อมีดาวรุ่งขึ้นมาและได้ลงเล่นเกมลีกนัดแรก ผมจะเข้าไปกล่าวแสดงความยินดีกับพวกเขาเสมอ เหมือนอย่างที่ ดิดี้ ฮามันน์ ทำกับผม" แม้ว่าท้ายที่สุดแล้ว นั่นคือเกมแรกและเกมสุดท้ายของ เดวิด เรฟเว่น ในพรีเมียร์ ลีก โดยที่ตัวเขาเองก็อาจจะยังไม่รู้ตัวในตอนนั้น หน้าร้อนปี 2005 อีกหนึ่งเรื่องดีก็มาถึง เมื่อลิเวอร์พูลพลิกเอาชนะมิลาน ที่อิสตันบุล ในนัดชิงชนะเลิศ ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก เป็นตำนานค่ำคืนอิสตันบุล ที่แฟนหงส์ไม่มีวันลืม เดวิด เรฟเว่น ก็มีชื่อติดทีมด้วยพร้อมกับพวกสำรองและดาวรุ่งอีกบางคน เมื่อจบเกมเขาก็ได้ลงไปฉลองในสนามกับทีมชุดใหญ่ด้วย แต่ในใจเขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่ความสำเร็จของเขาเลย "เราก็ได้ลงไปในสนามหลังจบเกม และเดินไปปรบมือรอบสนามและขึ้นไปบนโพเดี้ยม แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นแค่แฟนบอลมากกว่าในวันนั้น" "ผมเป็นแฟนบอลที่โชคดีแค่นั้น ผมเข้าไปในห้องแต่งตัวถ่ายรูปกับถ้วยยูโรเปี้ยน คัพ และมันเป็นสิ่งที่ผมจะไม่มีวันลืม มันเป็นหนึ่งในโอกาสที่คุณจะหยิกตัวเองและถ้าว่านี่มันเป็นเรื่องจริงหรือที่คุณมาอยู่ที่นี่" "ผมกระโดดขึ้นรถแห่ไปรอบเมืองด้วย และมันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมากที่ได้มีส่วนร่วม แต่ผมไม่ได้ทำอะไรที่รู้สึกว่ามีส่วนร่วมกับผลงานนี้เลย ผมไม่ได้ลงเล่นสักนาทีเดียวใน แชมเปี้ยนส์ ลีก ดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องของผมเลย" ฤดูกาลต่อมา โอกาสของเขาก็ยิ่งเลือนลาง เดวิด เรฟเว่น ได้ลงเล่นเกมเดียวเป็นเกมลีก คัพ เจอกับคริสตัล พาเลซ ซึ่งลิเวอร์พูลแพ้ 1-2 และนั่นกลายเป็นเกมสุดท้ายในฐานะนักเตะของลิเวอร์พูลของเขา เมื่อเข้าหน้าร้อนปี 2006 เขาจึงตัดสินใจยกเลิกสัญญาเพื่อไปตามหน้าโอกาสการลงเล่นต่อเนื่องที่อื่น เพราะขณะนั้นอายุย่างเข้า 21 ปีแล้ว "ผมตัดสินใจได้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก ผมต้องลงเล่น ผมลงไปร่วมซ้อมกับทีมสำรอง ดังนั้นผมเลยขอยกเลิกสัญญาที่ยังเหลืออีก 1 ปี" "ถ้าผมยังอยู่ต่อ ผมก็จะยังไม่ได้เดินหน้าต่อในอาชีพของผม ผมรู้จักหลายคนที่อยู่นั่นนานเกินไปพวกเขาจบลงด้วยการค้างแผงอยู่ในทีมสำรอง และไม่ได้ลงเล่นเกมจริงจังเลย ผมต้องการเกมแข่งขันจริงจัง ดังนั้นผมเลยทำในสิ่งที่ดีที่สุดแก่ตัวเอง" "มันไม่ใช่เรื่องยากในการอำลา มันก็แค่ก้าวต่อไป ดังนั้นมันไม่ใช่การตัดสินใจที่ยากสำหรับผม" เรฟเว่น ออกจากลิเวอร์พูล ไปเซ็นกับ คาร์ไลส์ ซึ่งขณะนั้นอยู่ในลีก วัน และถือว่าทำผลงานได้ดี เขาอยู่ที่นั่นจนถึงปี 2010 โอกาสที่ดีที่สุดที่เขาจะพาทีมพุ่งทะยานสูงที่สุดคือในฤดูกาล 2007/08 คาร์ไลส์ ปีนั้นจบอันดับ 4 ได้เพลย์ออฟเพื่อเลื่อนสู่ ชปช. พวกเขาจับเจอกับลีดส์ ซึ่งจบอันดับ 5 เกมแรก คาร์ไลส์ บุกชนะ 2-1 พอเกมเลกสอง มาเล่นในบ้าน พวกเขากลับพลิกแพ้ 0-2 โดย จอนนี่ ฮาวสัน ทำทั้ง 2 ประตูให้ลีดส์ ที่น่าเจ็บใจคือ ประตูที่ 2 ที่ คาร์ไลส์ โดนยิง มาโดนเอาในนาทีสุดท้ายของเกม (ถ้าแพ้แค่ 0-1 จะได้เล่นต่อเวลา เนื่องจากเพลย์ออฟอังกฤษไม่คิดอเวย์โกล) "มีช่วงที่ผมอยู่กับคาร์ไลส์ ซึ่งตอนนั้นเรามีทีมที่เจ๋งนัก แดนนี่ แกรห์ม, โจ การ์เนอร์ และ คีแรน เวสท์วูด พวกนักเตะที่ตอนหลังได้ขึ้นไปเล่นในพรีเมียร์ ลีก" "เราน่าจะได้เลื่อนชั้น แต่ตอนท้ายก็แพ้ให้ลีดส์ ในเกมเพลย์ออฟ" "จากนั้นปีแรกและปีที่สองที่ อินเวอร์เนสส์ ปีนึงมี เทอร์รี่ บุทเชอร์ คุมทีมและอีกปีมี จอห์น ฮิวจ์ส คุมทีม เราได้แชมป์บอลถ้วย มันเป็นความสำเร็จที่ต่อเนื่อง" ปี 2012 เรฟเว่น ได้ย้ายขึ้นเหนือไปอีก ไปถึงไฮแลนด์ ของสก็อตแลนด์ เพื่อร่วมทีมอินเวอร์เนสส์ สโมสรในสก็อตติช พรีเมียร์ชิพ ความสำเร็จยิ่งใหญ่ของ อินเวอร์เนสส์ ที่เขามีส่วนร่วมคือการได้แชมป์ สก็อตติช คัพ (เอฟเอ คัพ) ในฤดูกาล 2014/15 มันเป็นแชมป์เมเจอร์รายการแรก และรายการเดียวของอินเวอร์เนสส์ มาจนถึงปัจจุบันด้วย ไฮไลท์ของเขาคือในรอบรองชนะเลิศ เรฟเว่น เป็นคนพังประตูชัยให้ทีมเอาชนะ กลาสโกว์ เซลติก 3-2 ในช่วงต่อเวลาพิเศษนาทีที่ 117 (เซลติก ชุดนั้นมี เวอร์จิล ฟาน ไดค์ ร่วมทีมก่อนย้ายมาเซาธ์แฮมป์ตัน และ ฟาน ไดค์ ทำประตูในนัดนี้ได้ด้วยเช่นกัน) "ผมพูดได้เลยว่า อินเวอร์เนสส์ เป็นที่ที่ดีที่สุดที่ผมเคยอยู่ในฐานะนักฟุตบอล ในแง่ของประสบการณ์ในเกมฟุตบอลและสิ่งที่ผมประสบความสำเร็จที่นั่น ผมขึ้นสู่จุดสูงสุดของอาชีพที่นั่น" เรฟเว่น เผยความในใจ สำหรับนักเตะหลายคน การได้ลงเล่นในพรีเมียร์ ลีก เป็นประสบการณ์สุดยอดแล้ว นั่นไม่ใช่สำหรับ เดวิด เพราะเขาบอกว่า มันไม่ได้มีความหมายเท่าไหร่นัก การลงเล่นนัดแรกให้ลิเวอร์พูล แม้จะเป็นแค่บอลลีก คัพ ยังมีคุณค่ามากกว่า "มันไม่ได้ติดอันดับอะไรเลย มันเป็นเรื่องดีที่บอกว่าผมเคยลงเล่นในพรีเมียร์ ลีก แต่มันก็แค่นั้นเอง" "ในแง่ของความสำคัญ การประเดิมสนามให้ลิเวอร์พูลสำคัญกว่าเสียอีกในความคิดผม และจากนั้นก็ความสำเร็จที่คาร์ไลส์ ส่วนอินเวอร์เนสส์โดดเด่นที่สุดในอาชีพผม" หลังค้าแข้งในสก็อตแลนด์ได้ 6 ปี เดวิด เรฟเว่น อำลา อินเวอร์เนสส์ เมื่อปี 2018 ด้วยวัย 33 ปี เขาไปร่วมทีมเร็กซ์แฮม อยู่ครึ่งฤดูกาลก่อนย้ายมาเล่นให้ วอร์ริงตัน ทาวน์ อีกหนึ่งทีมระดับนอกลีก จนฤดูกาลนี้เองที่เขาได้ย้ายกลับบ้านมายังเมอร์ซี่ไซด์ เพื่อร่วมทีม มารีน เอฟซี ในวัย 35 ปี เดวิด เรฟเว่น คงไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าใช้ประสบการณ์ที่เขามีมาถ่ายทอดให้เพื่อนและดาวรุ่งในทีมที่อาจจะมีความฝันในการเป็นนักเตะอาชีพเหมือนกับตัวเขาเองเมื่อหลายปีก่อน.... ส่วนใครอยากหาเว็บไซด์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ล่ะก็ต้องนี่เลยครับกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" จำเป็นต้องปฏิเสธ "

ตลอดเส้นทางการคุมทีมของเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้ร่วมงานกับนักเตะชั้นยอดมากมาย แต่ขณะเดียวกันก็มีผู้เล่นระดับท็อปอีกหลายคนเลือกที่จะตอบปฏิเสธ พอล แกสคอยน์, เดวิด เฮิร์สท์, อลัน เชียเรอร์, พาทริค ไคลเวิร์ต, แกเร็ธ เบล, แอรอน แรมซี่ย์, โรนัลดินโญ่ แม้กระทั่ง เอ็ดวิน ฟาน เดอร์ ซาร์ ก็เคยตอบ No กับเฟอร์กี้มาแล้วในปี 1999 ก่อนที่อีก 6 ปีให้หลังจะได้กลับมาร่วมงานกันจริงๆ ส่วนใหญ่ การตอบปฏิเสธของนักเตะเหล่านี้คือการเลือกย้ายไปยังสโมสรอื่นแทน ยกเว้นในบางกรณี ย้อนไปในฤดูกาล 2006/07 ขณะที่ แมนฯ ยูไนเต็ด กำลังทำผลงานได้ดี เฟอร์กี้ ก็เจอกับปัญหาแนวรุก ตอนท้ายปี 2006 จากการที่ รุด ฟาน นิสเตลรอย ย้ายออกไปก่อนตั้งแต่ซัมเมอร์ ส่วน โอเล่ กุนนาร์ โซลชาร์ ที่อยู่ในช่วงปลายอาชีพก็มีอาการบาดเจ็บรบกวนต่อเนื่อง และอีกรายที่เจ็บอยู่ก็คือ อลัน สมิธ หมายความว่า แมนฯ ยูไนเต็ด จะเหลือแค่ เวย์น รูนี่ย์ และ หลุยส์ ซาฮา เท่านั้นให้ใช้งานในแดนหน้า ทางแก้ของ เฟอร์กี้ ก็คือการเลือกติดต่อไปยังเฮลซิงบอร์ก ทีมดังในสวีเดนที่อยู่ในช่วงปิดฤดูกาลพอดี เพื่อขอยืมตัว เฮนริค ลาร์สสัน กองหน้าวัย 35 ปีมาใช้งานเป็นระยะเวลาสั้นๆ 3 เดือน ชื่อของ ลาร์สสัน ไม่มีใครตั้งข้อสงสัยในเรื่องฝีเท้า เป็นตำนานของ เซลติก บวกกับประสบความสำเร็จกับบาร์เซโลน่า ก่อนย้ายกลับบ้านเกิดเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง ที่หลายคนกังขาก็คือด้วยวัย 35 ปี กับฟุตบอลพรีเมียร์ ลีก ที่มาตรฐานเริ่มสูง บอลเล่นกันเร็วและแรง ลาร์สสัน จะยังไหวอยู่หรือ? สำหรับลาร์สสันเอง นี่เป็นโอกาสดีมากที่จะได้ไปหาประสบการณ์ใหม่ในลีกระดับสูง และไม่น่ามีผลเสียอะไรในเมื่อลีกสวีเดนก็ปิดอยู่พอดี ลาร์สสัน เซ็นมาร่วมทีมทันทีที่ตลาดนักเตะหน้าหนาวเปิดวันที่ 1มกราคม 2007 พอวันที่ 7 มกราคม ลาร์สสัน ก็ประเดิมสนามทันที เป็นเกมเอฟเอ คัพ รอบ 3 เจอกับ แอสตัน วิลล่า ลงสนามนัดแรก ลาร์สสัน ก็สร้างอิมแพ็คท์ได้ทันที ในนาทีที่ 55 เวย์น รูนี่ย์ ดีดบอลสั้นๆ ให้เขาบริเวณเส้น 18 หลา ลาร์สสัน จับหนึ่งจังหวะ กองหลังวิลล่าอยู่หลายคน เขาตัดสินใจดีดด้วยปลายสตั๊ดทันที บอลพุ่งเสียบสามเหลี่ยมชนิดที่นายด่านวิลล่าได้แต่เหลียวมองบอลตุงตาข่าย เป็นการเปิดตัวที่สมบูรณ์แบบต่อหน้าแฟนบอลฝั่งสเตรทฟอร์ด เอ็นด์ เกมนั้น แมนฯ ยูไนเต็ด ชนะไป 2-1 แม้ว่าความเร็ว ความจัดจ้านเหมือนสมัยหนุ่มๆ ของเขาจะไม่เหมือนเดิม แต่สิ่งที่ ลาร์สสัน มีติดตัวอยู่ตลอดคือคลาสบอล ทักษะและเทคนิคของเขายังยอดเยี่ยม การจบสกอร์ยังไว้ใจได้และเยือกเย็น อีกทั้งการเล่นที่ไม่เห็นแก่ตัว ดึงเพื่อนเข้าสู่เพลย์การเล่นยังคงยอดเยี่ยม ลาร์สสัน ทำประตูแรกให้กับแมนฯ ยูไนเต็ด ในเกมลีก ในเกมกับวัตฟอร์ด เมื่อวันที่ 31 มกราคม เกมนั้น ลาร์สสัน ลงมาเป็นตัวสำรอง และเพียงแค่ 4 นาทีก็เบิกสกอร์ได้ จากจังหวะที่ รูนี่ย์ จ่ายบอลระหว่างช่องของกองหลังเข้าในเขตโทษ กองหน้าวัย 35 ปี วิ่งเข้าไปแปเล่นทางเบาๆ โดยไม่ต้องจับ สวนตัว ริชาร์ด ลี มือกาววัตฟอร์ดเข้าไปสบายๆ จบเกมปีศาจแดงถล่ม 4-0 ลาร์สสัน ลงเล่นนัดสุดท้ายของตัวเองใน โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด ยังเป็นเกมที่น่าจดจำ เขาอำลาโรงละครแห่งความฝันด้วยประตู มันเป็นเกม ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก รอบ 16 ทีมสุดท้ายเลกสองเจอกับ ลีลล์ วันที่ 7 มีนาคม นัดแรกแมนฯ ยูไนเต็ด บุกไปชนะก่อน 1-0 แต่ ลีลล์ ยุคนั้นเป็นทีมที่เล่นด้วยน่าอึดอัด พวกเขามีนักเตะดีๆ หลายคนคุมทีมโดย โคล้ด ปูแอล เกมที่ โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด ก็ยังสูสี ลีลล์ เองก็มีเสียวลุ้นทำประตูเช่นกัน จนกระทั่งในนาทีที่ 72 ความกดดันก็ถูกยกออกจากอกของ เซอร์ อเล็กซ์ และแฟนผี คริสเตียโน่ โรนัลโด้ ลุยขึ้นมาทางซ้ายก่อนครอสเข้ามาหน้าปากประตู ไม่มีใครประกบ เฮนริค ลาร์สสัน ที่เทกตัวขึ้นสะบัดศรีษะส่งบอลเข้าประตูไปง่ายๆ มันกลายเป็นประตูเดียวของนัดนั้น ช่วยให้แมนฯ ยูไนเต็ด ผ่านเข้ารอบไปด้วยสกอร์รวม 2-0 ตลอด 2 เดือนครึ่ง ลาร์สสัน ลงเล่นให้แมนฯ ยูไนเต็ด ทั้งหมด 13 นัด ทำได้ 3 ประตู อาจเป็นสถิติที่ไม่ได้มากมายอะไร ถ้ามองแค่ตัวเลข แต่ถ้าได้ดูเกม เขามีส่วนต่อการเล่นอย่างมาก นอกเหนือจากในสนามแล้ว ลาร์สสัน ยังเป็นตัวอย่างที่ดีให้นักเตะอายุน้อยหลายคนในทีมแมนฯ ยูไนเต็ด ตอนนั้นโดยเฉพาะ เวย์น รูนี่ย์และ คริสเตียโน่ โรนัลโด้ ประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาถ่ายทอดให้ดาวรุ่งในทีมได้ การมาของ ลาร์สสัน ถูกยกไปเทียบกับ เอริค คันโตน่า ในแง่ของออร่าความเป็นยอดนักเตะ ความมั่นใจ คาแรกเตอร์ที่เหมาะกับการเล่นให้แมนฯ ยูไนเต็ด "ตอนมาถึง เขาดูเหมือนเป็นคนที่นักเตะของเรายกย่องอยู่แล้ว พวกเขาพูดถึงชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่ชื่นชม แต่ความคัลท์แบบนี้จะหายไปทันทีถ้านักเตะคนนั้นทำหน้าที่ของตัวเองได้ไม่ดี แต่แน่นอน เฮนริค รักษาออร่าของเขาไว้ได้ตลอดตอนอยู่กับเรา" "เขามหัศจรรย์มากๆ ตอนอยู่กับเรา ความเป็นมืออาชีพของเขา ทัศนคติของเขา ทุกอย่างที่เขาทำมันยอดเยี่ยมมากๆ" ในเดือนมีนาคมฤดูกาลฟุตบอลลีกสวีเดนก็เปิดขึ้น และ เฮนริค ลาร์สสัน ก็ต้องกลับไปยังเฮลซิงบอร์ก ต้นสังกัดที่แท้จริง แม้ว่าต่างฝ่ายต่างผูกพันธ์และอยากร่วมงานกันต่อ "เราอยากให้เขาอยู่ต่อ แต่แน่นอนเขาได้สัญญากับครอบครัวและเฮลซิงบอร์กเอาไว้แล้ว และผมคิดว่าเราควรเคารพการตัดสินใจนั้น แต่ผมทำทุกอย่างแล้วเพื่อให้เขาอยู่ต่อ" เฟอร์กี้ ให้สัมภาษณ์ เกมอำลาของ ลาร์สสัน เป็นเกมเอฟเอ คัพ รอบ 6 ที่ออกไปเยือนมิดเดิลสโบรช์ เกมจบลงด้วยการเสมอ 2-2 "ตอนที่เขากลับเข้ามาในห้องแต่งตัว นักเตะทุกคนยืนขึ้นและปรบมือให้เขาและสต๊าฟฟ์ของเราก็ร่วมปรบมือด้วย ต้องเป็นนักเตะที่ยอดเยี่ยมเท่านั้นในการจะสร้างอิมแพ็คท์ขนาดนี้ได้ในเวลาแค่ 3 เดือน" ตลอด 13 นัดที่เขาลงสนาม ทั้งใน พรีเมียร์ ลีก, เอฟเอ คัพ และยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก แมนฯ ยูไนเต็ด ชนะถึง 10 นัด เสมอ2 แพ้แค่นัดเดียวเท่านั้น แมนฯ ยูไนเต็ด คว้าแชมป์พรีเมียร์ ลีก มาครองได้สำเร็จในฤดูกาลนั้นหลังจากพลาดมา 3 ปีติดต่อกัน ลาร์สสัน ลงสนามไป 7 นัดในลีก ซึ่งไม่ถึงโควต้าขั้นต่ำ 10 นัดที่พรีเมียร์ ลีก ตั้งเอาไว้ในการจะได้เหรียญแชมป์ แมนฯ ยูไนเต็ด พยายามติดต่อขอเหรียญเพิ่มเป็นกรณีพิเศษให้เขาและ อลัน สมิธ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ อย่างไรก็ดี 7 นัดที่เขามีส่วนร่วมกลับกลายเป็นช่วงสำคัญกลางฤดูกาลของแมนฯ ยูไนเต็ด เพราะทีมชนะถึง 6 นัด อันรวมถึงการชนะ ลิเวอร์พูลและสเปอร์สด้วย แพ้เกมเดียวต่ออาร์เซน่อล 1-2 เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่เพื่อนร่วมทีม สต๊าฟฟ์โค้ช แฟนบอล ไปจนถึงเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เองจะจดจำ เฮนริค ลาร์สสัน ไว้ได้อย่างไม่มีวันลืม "ผมควรอยู่ต่อ นั่นคือความเสียใจเดียวของผมในอาชีพการเป็นนักฟุตบอล แต่ยังไงก็ตามผมมีสัญญาอยู่กับเฮลซิงบอร์ก และผมรู้สึกว่าเมื่อคุณเซ็นสัญญา คุณต้องเคารพสัญญานั้น" เฮนริค ลาร์สสัน ยอมรับในภายหลังว่าการไม่สามารถอยู่ต่อกับแมนฯ ยูไนเต็ด คือความเสียใจเพียงอย่างเดียวตลอดอาชีพการค้าแข้ง แต่เขาก็เป็นชายผู้รักษาสัญญา ลาร์สสัน รับปากกับครอบครัวเอาไว้แล้วว่าจะไปค้าแข้งในอังกฤษเพียงระยะสั้น และสัญญาที่เซ็นไว้กับเฮลซิงบอร์กก็มีเกียรติให้เขาต้องเคารพมัน นี่เป็นนักเตะชั้นยอดอีกรายที่ตอบปฏิเสธต่อเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน แต่เป็นการตอบปฏิเสธที่จำต้องปฏิเสธ แม้ว่าในใจของ เฮนริค ลาร์สสัน จะอยากตอบตกลงมากเพียงใดก็ตาม หากคุณอยากมีความสนุกไม่รู้ลืม มีความตื่นเต้นที่มาพร้อมกับบริการยอดเยี่ยม ลองมาดูกันที่ MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 ——————————————— เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด “ติดตาม” และเลือก “เห็นโพสต์ก่อน (See First) “ https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ———————————————

" ดาร์บี้ที่น่าจดจำ "

มิลานดาร์บี้ หรือ ดาร์บี้ เดลลา มาดอนนิน่า เป็นเกมที่แฟนบอลกัลโช่ เฝ้ารอชมอยู่เสมอ ไม่ว่าสถานการณ์ขณะนั้นทีมหนึ่งจะดี อีกทีมจะแย่ แตกต่างกันแค่ไหน เมื่อ เอซี มิลาน กับ อินเตอร์ มาเจอกันมันเป็นเกมที่น่าติดตาม แทบไม่เคยขาดความตื่นเต้น ฤดูกาลนี้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ทั้งสองทีมอยู่ในช่วงฟอร์มดี เป็นทีมหัวตารางแล้วมาเจอกัน เกมเมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา ซลาตัน อิบราฮิโมวิช ทำคนเดียว 2 ประตูให้ เอซี มิลาน เฉือนชนะ 2-1 โดยคนทำประตูให้ อินเตอร์คือ โรเมลู ลูกากู ย้อนไปกว่า 10 ปีที่แล้ว อินเตอร์ แกร่งขึ้นมา ขณะที่มิลาน ก็เพิ่งคว้าแชมป์ยุโรปสมัยที่ 7 มาครองได้ ช่วงนั้นถือเป็นช่วงที่สู้กันสนุกมาก และทั้งสองทีมเต็มไปด้วยนักเตะระดับแชมเปี้ยน ซลาตัน อิบราฮิโมวิช ก็อยู่ในกลุ่มนี้ และขณะนั้นเขายังสวมชุดสีน้ำเงินดำ ของอินเตอร์ อยู่เลย เซเรีย อา ฤดูกาล 2005/06 ยูเว่ ทำไป 92 แต้ม เป็นแชมป์สบายๆ แต่มาเจอข้อหากัลโช่โปลี เข้าไปทำให้พวกเขาโดนริบแชมป์ (ไปให้ อินเตอร์) และโดนปรับตกชั้น หมายความว่าในฤดูกาล 2006/07 หลายๆ ทีมมีโอกาสลุ้นสคูเด็ตโต้มากขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่มี ยูเว่ มาคอยกวนใจ อินเตอร์ ที่มี โรแบร์โต้ มันชินี่ คุมทีมเลยพุ่งทะยานเข้าป้ายเป็นแชมป์ด้วยการที่มีขุมกำลังสุดยอด ในลีกปีนั้นพวกเขาเก็บได้ 97 คะแนน แพ้แค่นัดเดียว ทิ้งห่างโรม่าอันดับ 2 ถึง 22 คะแนน ส่วนมิลาน น่ะหรือ? จบอันดับ 4 ตามหลังอริร่วมเมืองถึง 36 คะแนนเลยทีเดียว แต่ก็เป็นฤดูกาลนั้นเองที่ คาร์โล อันเชล็อตติ นำมิลาน ล้างแค้น ลิเวอร์พูล ในนัดชิงชนะเลิศ ซิวแชมป์ยุโรปสมัยที่ 7 มาครองได้สำเร็จ ชนิดที่เจ้าตัวเคยยอมรับว่า แทบไม่เชื่อเหมือนกันว่าในฤดูกาลที่ฟอร์มในลีกแกว่งไปแกว่งมาแบบนั้นจะคว้าแชมป์ ชปล. ได้จริงๆ เข้าสู่ฤดูกาล 2007/08 ยูเวนตุส คัมแบ็กสู่เซเรีย อา แต่ก็เป็น ยูเว่ ในสภาพที่้ต้องตั้งหลักใหม่ เพราะดาวดังบางคนก็ย้ายออกไปพร้อมๆ กับที่ทีมโดนปรับตกชั้น เรียกว่าหากพูดกันเรื่องลุ้นแชมป์ ยังไม่น่าใช่ในปีนี้ ขณะที่อินเตอร์ ยังแกร่งทั่วแผ่น ชูลิโอ เซซาร์, ฟรานเชสโก้ ตอลโด้ เป็นนายทวาร กองหลังมี ฮาเวียร์ ซาเน็ตติ, อิวาน กอร์โดบา, ไมค่อน, แม็กซ์เวลล์, มาร์โก มาเตราซซี่, วอลเตอร์ ซามูเอล, คริสเตียน คิวู, นิโกลัส บูร์ดิสโซ่ กองกลาง เดยัน สแตนโควิช, เอสเตบัน กัมบิอัสโซ่, ปาทริค วิเอร่า, มานิเช่, หลุยส์ ฟิโก้, หลุยส์ ฮิเมเนซ กองหน้า ซลาตัน อิบราฮิโมวิช, ฮูลิโอ ครูซ, เอร์นาน เครสโป, ดาวิด ซัวโซ่ ที่เพิ่งซื้อเข้ามาและดาวรุ่งที่กำลังพุ่งขึ้นมาและถือเป็นเด็กปั้นของ มันโช่ เองเลยอย่าง มาริโอ บาโลเตลลี่ แน่นอนว่าเมื่อ "ดาร์บี้ เดลลา มาดอนนิน่า" ยกแรกของฤดูกาลนั้นมาถึง อินเตอร์ จึงถูกยกให้เป็นต่อสุดกู่ ปัญหาของ มิลาน คือนักเตะที่เป็นกำลังหลักของทีม ซึ่ง อันเชล็อตติ เชื่อมือ เริ่มสูงอายุ วัยแตะเลข 3 หรือเกินกว่านั้นไปอีก ไม่ว่าจะเป็น คาฟู, เปาโล มัลดินี่, อเลสซานโดร เนสต้า, แซร์จินโญ่, จูเซ็ปเป้ ฟาวัลลี่ ไปจนถึง เจนนาโร่ กัตตูโซ่, มัสซิโม่ อัมโบรซินี่, คลาเรนซ์ เซดอร์ฟ, ฟิลิปโป้ อินซากี้, คริสเตียน บร็อคคี่ โยอันน์ กูร์กกุฟฟ์ ดาวเด่นชาวฝรั่งเศสก็ปรับตัวกับฟุตบอลเซเรีย อา ไม่ได้ อย่างไรก็ตาม นักเตะอายุเยอะที่ว่ามาทั้งหมดต่างเป็นแข้งระดับสุดยอด ในวันของพวกเขา ก็ยังสามารถเอาชนะได้ทุกทีมเช่นกัน บวกกับยังมี อันเดรีย ปีร์โล่, กาก้า, อเล็กซานเดร ปาโต้ และ อัลแบร์โต้ จิลาร์ดิโน่ เป็นผู้นำของกลุ่มนักเตะหนุ่ม โปรแกรมมิลาน ดาร์บี้ นัดแรกของฤดูกาลนั้นถูกวางไว้อย่างเหมาะเจาะ มันเป็นวันที่ 23 ธันวาคม เป็นโปรแกรมนัดส่งท้ายปี หากใครชนะคงจะได้ฉลองคริสต์มาสกันอย่างมีความสุขที่สุด และกว่าลีกจะกลับมาเตะกันก็กลางเดือนมกราคมของปีใหม่โน่นเลย อินเตอร์ ที่ยังไม่แพ้ใครจนถึงตอนนั้น ถูกยกให้เป็นต่อเริ่มต้นได้เนือยกว่าที่คิด และเป็น มิลาน ที่อาศัยจังหวะฉกฉวยโอกาสออกนำไปก่อน จากฟรีคิกตรงหัวกระโหลก อันเดรีย ปีร์โล่ ยิงลูกนี้เหมือนลูกซ้อม พาทีมนำ 1-0 ในนาทีที่ 18 กาก้า ยังเป็นตัวอันตรายสูงสุดของ มิลาน การพาบอลลากลุยของเขาสร้างปัญหาให้แนวรับอินเตอร์ โรแบร์โต้ มันชินี่ สั่งจับตายเป็นพิเศษด้วยการเอาคนเข้ารุม 2-3 คน ไม่งั้นเอาไม่อยู่ แต่ทัพ "เนรัซซูรี่" ชุดนั้น เต็มไปด้วยความมั่นใจ และเล่นฟุตบอลด้วยความแน่นอนสุดขีด ในแต่ละเกมพวกเขาหาวิธีการเก็บชัยชนะได้เสมอ นาทีที่ 36 ด้วยทักษะของ ซลาตัน อิบราฮิโมวิช แม้จะโดนแนวรับมิลานเข้ารุม 3 คนแต่ อิบรา ยังดึงบอลรอจังหวะก่อนดีดทะลุออกข้างให้ กัมบิอัสโซ่ หลุดไปเปิดเรียดเข้าเขตโทษ ฮูลิโอ ครูซ จับบอลจังหวะแรกเหมือนจะยาวเกินไป แต่เข้าตามไปตวัดยิงด้วยซ้ายสุดแรง บอลพุ่งเบียดเสาเข้าไปอย่างเฉียบขาดตีเสมอให้อินเตอร์ได้สำเร็จ 1-1 เข้าสู่ครึ่งหลัง อินเตอร์ เองก็แม้จะดึงโมเมนตัมกลับมาสู่ฝั่งตัวเองได้สำเร็จ แต่พวกเขากลับไม่เดินหน้าบุกเต็มตัว เพราะไม่อยากพลาดเช่นกัน พวกเขารู้ถึงทีเด็ดในเกมสวนกลับของ มิลาน เป็นอย่างดี ทั้งจากบอลวางยาวของ ปีร์โล่ ความจัดจ้านของ กาก้า และความเจ้าเล่ห์จมูกไวของ อินซากี้ ขณะที่ทั้งสองทีมยังเล่นกันแบบรัดกุม จังหวะความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจแค่นิดเดียวก็ส่งผลเสียหาย และมันเป็นฝั่งมิลาน นาทีที่ 63 ฮูลิโอ ครูซ กลับตัวเปิดบอลจากริมกรอบเขตโทษฝั่งซ้ายเข้าไป เปาโล มัลดินี่ โหม่งสกัดออกมาตั้งใจจะให้มิดฟิลด์ที่รออยู่ลงมาเก็บบอล แต่มันเบาไปและช้าไป เอสเตบัน กัมบิอัสโซ่ โฉบมาตัดบอลได้ก่อนกดด้วยซ้ายทันที บอลพุ่งเรียดจากระยะ 20 หลาเบียดโคนเสาเข้าไปอย่างพอดิบพอดี สุดเอื้อมของดีด้า ที่จะเซฟเอาไว้ได้ อินเตอร์ ขึ้นนำเป็นครั้งแรกในเกมนี้ 2-1 ประตูนี้เท่ากับเป็นการปลดล็อกความอึดอัดของเกมอย่างช่วยไม่ได้ มิลาน ไม่มีทางเลือกต้องเดินหน้าเต็มพิกัด และพวกเขามีโอกาสตีเสมอจากลูกยิงไกลของ กาก้า ที่โดน ชูลิโอ เซซาร์ บินปัดเอาไว้ได้ หรือกระทั่งการพุ่งเข้าชาร์จระยะ 6 หลาของ อัมโบรซินี่ ที่โดนบางไปแค่ไม่กี่นิ้ว จบเกมมันเป็นชัยชนะอันล้ำค่าของ อินเตอร์ มิลาน พวกเขาเข้าสู่ช่วงเบรกหน้าหนาวและฉลองคริสต์มาสด้วยความสุข ทั้งที่จริงแล้วในเกมนี้ มิลาน เองก็มีโอกาสดีพอที่จะแบ่งแต้มได้ด้วยซ้ำ อินเตอร์ มามีสะดุดแพ้ นาโปลี เป็นนัดแรกของฤดูกาลตอนเดือนมีนาคม ตามด้วยการแพ้คาบ้านต่อยูเวนตุส โอกาสล้างแค้นของ มิลาน มาถึงในนัดที่ 36 ของฤดูกาล หนนี้ ฟิลิปโป้ อินซากี้ กับกาก้า ช่วยกันทำคนละประตูตอนต้นครึ่งหลัง ส่วน อินเตอร์ ได้จาก ฮูลิโอ ครูซ หลังจากนั้นราว 20 นาทีแต่ก็ไล่ไม่ทัน มิลาน ถอนแค้นด้วยชัยชนะ 2-1 นั่นหมายความว่าอย่างน้อยพวกเขาก็เบรก ไม่ให้อริร่วมเมืองผู้ใช้สนามเหย้าเดียวกัน ได้แชมป์เร็วเกินไปนัก ฤดูกาลนั้น อินเตอร์ ต้องไปลุ้นถึงนัดสุดท้าย เอาชนะปาร์ม่าได้ 2-0 ขณะที่คู่แข่งแย่งแชมป์อย่างโรม่า สะดุดเสมอ คาตาเนีย 1-1 ทำให้ทีมของ มันโช่ คว้าสคูเด็ตโต้ ไปครองได้สำเร็จ สำหรับ อินเตอร์ นั่นคือช่วงที่หอมหวานของพวกเขา ยูเว่ กำลังสร้างตัวขึ้นมาใหม่ ขณะที่พวกเขาเองต่อไปจะประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่เมื่อดึง โชเซ่ มูรินโญ่ มาคุมทีม ส่วนมิลาน ฤดูกาลนั้นจบแค่อันดับ 5 เป็นช่วงเข้าสู่การเปลี่ยนผ่านทั้งประธานสโมสร และต่อมาก็ คาร์โล อันเชล็อตติ อำลาทีม นักเตะเริ่มทะยอยย้ายออกและแขวนสตั๊ด จนกระทั่งกลับมาทวงบัลลังก์ สคูเด็ตโต้ได้ในยุคของ มัสซิมิลิอาโน่ อัลเลกรี ในปี 2010/11 จากนั้นมาทั้งสองทีมมิลาน ก็ตกอยู่ในร่มเงาของ ยูเวนตุส ที่กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งมาจนถึงทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม ในฤดูกาลปัจจุบัน มันอาจถึงจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้งเมื่อ ยูเว่ เองก็ยกเครื่องทีมใหม่ ปีร์โล่ มาคุมทีมผลงานไม่สม่ำเสมอ เป็นโอกาสดีที่ทั้งสองทีมที่กำลังทำผลงานได้ดีจะได้ชื่อว่านำการลุ้นแชมป์กลับสู่เมืองมิลานอีกครั้งอย่างเต็มตัว ส่วนใครอยากย้ายมาอยู่เว็บไซด์ที่บริการดีสม่ำเสมอล่ะก็นี่เลยครับกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" คำพูดอมตะของแชงคลี่ "

บิลล์ แชงคลี่ ยอดผู้จัดการทีมผู้สร้างลิเวอร์พูลจนแข็งแกร่ง ผลงานของเขาถูกต่อยอดโดย บ็อบ เพสลี่ย์ ให้กลายเป็นสโมสรที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่แค่ในอังกฤษแต่ต่อยอดไปถึงการกวาดแชมป์ยุโรปหลายสมัย มีประโยคคำพูดหนึ่งของ ปู่บิลล์ ที่มีคนหยิบยกนำมาอ้างอิงเสมอ มันเป็นคำพูดที่แสดงให้เห็นถึงมุมมองอันจริงจังของเขาต่อเกมฟุตบอล กับประโยคที่ว่า "บางคนคิดว่าฟุตบอลเป็นเรื่องของความเป็นความตาย ผมไม่ชอบทัศนคติแบบนั้นเลย ... ผมยืนยันกับพวกเขาได้เลยว่ามันยิ่งกว่านั้นเสียอีก" ประโยคสุดคลาสสิกนี้ถูกนำไปทำเป็นภาพคิดโควทคำพูดแพร่หลายกันไปทั่วโลกอินเทอร์เน็ตมาช้านาน แม้แต่สื่อหลายๆ สำนักยังเคยรายงานตรงกัน กับประโยคนี้ แม้ไม่เป๊ะๆ กระทั่ง เทเลกราฟ หรือการ์เดี้ยน ที่มีความน่าเชื่อถือยังเคยอ้างอิงถึง และมันกลายเป็นหนึ่งในโควท อมตะนิรันด์รกาลของปู่บิลล์ไปแล้ว ฟังดูแล้วฮึกเหิม ฟังดูเท่ ฟังดูโรแมนติกสำหรับคนที่รักฟุตบอล แต่คำถามคือ "บิลล์ แชงคลี่ เคยพูดประโยคนี้เอาไว้จริงๆหรือไม่?" ในฐานะที่ "แชงค์ส" เคยเป็นทหารรับใช้ชาติในสงครามโลกครั้งที่ 2 เข้ากองทัพอากาศ เขาไม่มีทางมองเห็นฟุตบอลยิ่งใหญ่กว่าความตายอยู่แล้ว เพียงแต่ที่คนมองภาพก็คือ ยอดผู้จัดการทีมเลือดสก็อต รายนี้ ทุ่มเททุกอย่างให้ฟุตบอล เป็นคนฉลาดจนเกือบจะเจ้าเล่ห์ และมีวาทศิลป์ชั้นยอด ประโยคดังกล่าวจึงอาจเป็นเพียงการพูดเพื่อ Romanticize หรือขับความสำคัญของฟุตบอล ในมุมมองของเขาให้ดูมีพลัง และยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น ทว่าในบริบทที่แท้จริงเป็นอย่างไร เดลี่มิร์เรอร์ สื่อดังของอังกฤษเคยได้เจาะลึกและหาข้อมูลของประโยคคำพูดนี้จากปากของ แชงคลี่ "บางคนคิดว่าฟุตบอลเป็นเรื่องของความเป็นความตาย ผมไม่ชอบทัศนคติแบบนั้นเลย ... ผมยืนยันกับพวกเขาได้เลยว่ามันยิ่งกว่านั้นเสียอีก" เดลี่มิร์เรอร์ เชื่อว่าพวกเขาไม่สามารถหาต้นตอคำพูดเป๊ะๆ นั้นได้เจอเลย ไม่มีหลักฐานอ้างอิงที่ชัดเจนเลย แท้ที่จริง คำพูดดังกล่าวของ บิลล์ แชงคลี่ เกิดขึ้นในการให้สัมภาษณ์กับช่อง Granada TV ซึ่งสถานีโทรทัศน์แถบนอร์ธ เวสต์ ของอังกฤษ ในรายการพูดคุยช่วงบ่ายชื่อรายการ Live at Two เมื่อปี 1981 โดยให้สัมภาษณ์กับพิธีกรหญิงคนเก่งชื่อ เชลลี่ โร้ห์ด ช็อตดังกล่าวที่กลายมาเป็นคำพูดอมตะของ ปู่บิลล์ ก็คือ ตอนที่ให้สัมภาษณ์ว่า "คือ ทุกอย่างที่ผมมีผมเป็นหนี้ฟุตบอล และความทุ่มเทที่ผมใส่ลงไปในเกม" "คุณจะหยิบฉวยอะไรออกมาจากเกมได้ก็เพียงแค่สิ่งที่คุณทุ่มเทใส่ลงไปเท่านั้น และผมใส่ทุกอย่างลงไปเท่าที่ผมเคยทำได้ และยังทำได้อยู่ สำหรับผู้จัดการทีมที่ผมเคยเล่นให้ และนักเตะที่ผมเคยเป็นผู้จัดการทีมของพวกเขา ผมไม่เคยไม่เต็มที่กับพวกเขาเลย" "ดังนั้น ผมทุ่มเททั้งใจและจิตวิญญานของผมลงไป จนถึงขนาดที่ครอบครัวของผมได้รับผลกระทบด้วยซ้ำ" เมื่อ เชลลี่ โร้ห์ด ถามว่า "คุณรู้สึกเสียใจกับมันบ้างไหม?" แชงคลี่ จึงตอบ ด้วยประโยคต่อไปนี้ ซึ่งทุกคนจะได้เข้าใจบริบทของมัน "ใช่ ผมเสียใจมากทีเดียว ... บางคนบอกว่าฟุตบอลเป็นเรื่องของความเป็นความตายสำหรับนาย (ตัวแชงคลี่) ผมเลยตอบไปว่า 'ฟังนะ มันสำคัญยิ่งกว่านั้นอีก'" มันเป็นการแสดงตัวตนของเขาเอง เมื่อถูกถามถึงความสำคัญของฟุตบอลที่มีต่อตัวเขา แชงคลี่ กำลังเล่าให้พิธีกรฟังว่าเขาเคยถูกถามว่า สำหรับตัวเขาเองแล้วฟุตบอลคงสำคัญมากๆชนิดที่เป็นเรื่องความเป็นความตายกันเลย แต่เขาตอบกลับไปว่า "มันยิ่งกว่านั้นเสียอีก" ที่มันยิ่งกว่าความเป็นความตายสำหรับเขา ก็อย่างที่เขาบอกเอาไว้ว่าตัวเองนั้นทุ่มเทกับฟุตบอล หนักหนา เต็มที่ จนมันกระทบต่อชีวิตส่วนตัวและครอบครัว นี่คือความหมายของคำว่า "มันยิ่งกว่านั้นเสียอีก" เมื่อมีการหยิบเอาแค่ประโยคคำพูดบางส่วนของเขาไปใช้ มันกลายเป็นว่า บิลล์ แชงคลี่ มองฟุตบอลว่าสำคัญยิ่งกว่าความเป็นความตายกระนั้นหรือ ซึ่งเมื่อเรารู้ที่มาที่ไปและบริบทชัดเจนแล้วถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดถึงฟุตบอลโดยรวม แต่ บิลล์ แชงคลี่ กำลังตอกย้ำเรื่องราวที่ฟุตบอลมีผลต่อตัวเขาเองต่างหาก หากคุณอยากมีความสนุกไม่รู้ลืม มีความตื่นเต้นที่มาพร้อมกับบริการยอดเยี่ยม ลองมาดูกันที่ MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 ——————————————— เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด “ติดตาม” และเลือก “เห็นโพสต์ก่อน (See First) “ https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ———————————————

" ชีวิตจริงของเด็กมหัศจรรย์ "

มักซิม ซิกัลโก้ เทพนักเตะในเกม แชมเปี้ยนชิพ เมเนเจอร์ เพิ่งเสียชีวิตไปด้วยวัยเพียง 37 ปี ซึ่ง Cheerball เคยเขียนเล่าเรื่องราวของกองหน้าจากเบลารุสผู้นี้ไปแล้ว ในเกมแชมเปี้ยนชิพ เมเนเจอร์ หรือ CM ฤดูกาล 2001/02 นอกจาก มักซิม ซิกัลโก้ ซึ่งขณะนั้นอายุ 18 ยังมีอีกหนึ่งกองหน้าที่แฟนเกมรู้จักกันดีว่าเป็นสุดยอดเด็กมหัศจรรย์หรือ Wonder kid ด้วยวัยเพียง 16 ปี เด็กคนนั้นชื่อว่า เชอร์โน แซมบ้า เป็นดาวรุ่งสังกัดมิลวอลล์ แต่ในชีวิตจริง หลายปีผ่านไป เราก็ไม่เคยเห็นโฉมหน้าของเขาโผล่ขึ้นมาในวงการลูกหนังระดับสูงจริงๆ จังๆ เลย เชอร์โน แซมบ้า กลายเป็นอีกหนึ่งนักเตะที่เรียกได้ว่าเป็น เทพCM ที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริง แซมบ้า มีเชื้อสายแกมเบีย พ่อของเขาเป็นอดีตนักเตะทีมชาติแกมเบีย และพาครอบครัวย้ายมาอยู่ในอังกฤษ ทำให้ เชอร์โน ในวัยเด็กเติบโตทางตอนใต้ของกรุงลอนดอน และเข้าเรียนใน เซนต์ โจเซปส์ แบล็คฮีธ อคาเดมี่ โรงเรียนในสังกัดคาทอลิก ที่นี่เองที่ความสามารถทางฟุตบอลของ เชอร์โน ได้ฉายออกมา เขาทำสถิติ ยิงไป 132 ประตู จาก 32 นัดที่ลงเล่นให้ทีม ยู-13 ของโรงเรียน จากนั้นอายุ 15 ปีเขาก็เซ็นเข้าสังกัดอคาเดมี่ของมิลวอลล์ ซึ่งถือเป็นสโมสรใกล้บ้าน ที่นี่ แซมบ้า ยังยิงประตูต่อเนื่อง ทำลายสถิติยิงประตูในระดับฟุตบอลโรงเรียนของอังกฤษ ซึ่งไมเคิ่ล โอเว่น เป็นเจ้าของเดิมสถิติเดิมลงได้ด้วย วัยเพียงแค่นี้แต่ความดังโถมเข้าหาอย่างรวดเร็ว ชื่อของ เชอร์โน แซมบ้า กลายเป็นที่้ต้องการของสโมสรทั่วอังกฤษ แต่ที่เข้ามาหาก่อนใครอื่นเลยก็คือพวก "ตัวแทน" หรือเอเยนต์ ซึ่งตามติดเขาทั้งที่โรงเรียน, ตามไปถึงบ้าน เขาพยายามหลีกหนีความวุ่นวายเหล่านี้ เมื่อถูกถามถึง Stat หรือค่าพลังในเกม CM ว่ามันสูงขนาดนั้นเลยไหม สำหรับตัวเขาเอง แซมบ้า ตอบอย่างมั่นใจว่าใช่ "ผมเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองมาก เมื่อผมได้โอกาสลงสนามไปยิงประตู ผมจะลงไป รับบอล หลบกองหลัง 2-3 คนแล้วก็ยิงได้" "ในตอนนั้น ผมดังขึ้นมาพอดี (ราวปี 2001) พวกเขาพากันทำนายว่าอนาคตของผมจะไปได้ไกลแค่ไหน" ขณะนั้นสื่อพากันมองว่าเขาและเด็กมหัศจรรย์ที่รอวันแจ้งเกิดของเอฟเวอร์ตัน ที่ชื่อ เวย์น รูนี่ย์ จะพาอังกฤษเป็นแชมป์โลกในปี 2006 "ผมคิดว่าค่าพลังส่วนใหญ่พวกเขาใส่ให้ผมค่อนข้างถูกต้องนะ ผมดุดัน ความเร็วคือจุดเด่นของผม และผมชอบลงต่ำมาเอาบอล พลิกบอล และแหวกผ่านกองหลัง" "แต่ค่าพลังการโหม่งนี่สิ (เต็ม 20) ผมไม่รู้ไปเอามาจากไหน เพราะนั่นคือจุดอ่อนที่สุดของผมเลย" ในปี 2000 ลิเวอร์พูล กับแมนฯ ยูไนเต็ด พยายามจะเซ็นสัญญากับเขา ทั้งที่อายุยังไม่เต็ม 16 ปีดี เป็นหงส์แดง ที่ยื่นข้อเสนอ 2 ล้านปอนด์ให้กับ มิลวอลล์ ซึ่งสำหรับเด็กอายุแค่นั้นในปี 2000 ถือว่ามหาศาลมากๆ ลิเวอร์พูลอาศัยไมเคิ่ล โอเว่น เป็นตัวโน้มน้าวให้ เชอร์โน แซมบ้า ย้ายไปร่วมทีม เขาก็ตกลงที่จะย้ายแต่สุดท้าย มิลวอลล์ กลับปฏิเสธข้อเสนอของลิเวอร์พูล สองสโมสรตกลงกันไม่ได้ นั่นอาจกลายเป็นจุดเปลี่ยน หากเขาได้ไปอยู่ในสโมสรที่มีความเป็นมืออาชีพเข้มข้นกว่า สิ่งแวดล้อมที่แตกต่างไปจากย่านแถวบ้านที่มีแต่คนเอาอกเอาใจ มันอาจเปลี่ยนแปลงอนาคตเขาได้ เขาถูกคนรอบข้างพูดแต่คำหวานใส่ "นายจะเป็นเศรษฐีตอนอายุ 19 อย่าห่วงไปเลย" คำปลอบใจแบบนี้มีเข้ามาเมื่อสิ่งต่างๆ ไม่เป็นใจ แต่มันอาจไม่ใช่คำพูดที่เหมาะสมนักกับเด็กอายุแค่นั้น และอยู่ดีๆ ก็มีชื่อเสียงความดังพุ่งเข้ามาหา ทั้งที่ฝีเท้ายังต้องพัฒนาอีก "มีนักเตะบางคนในเกม ที่พวกเขาไม่แฮปปี้กับเรื่องนั้น (เรื่องที่ในเกมเก่งมาก) พวกเขาโทษเกมเสมอว่ามันทำให้ชีวิตจริงของพวกเขาเปลี่ยนไป ยกตัวอย่างนะ เฟร็ดดี้ อาดู นี่้ก็ใช่" "แต่ผมไม่เห็นด้วยนะ ในฐานะคนคนหนึ่ง ไม่ว่าคุณตั้งเป้าจะทำอะไร คุณต้องเชื่อในการจะออกไปและทำมัน มันไม่มีหรอกที่เกมจะมาหยุดยั้งไม่ให้คุณทำในสิ่งที่คุณอยากทำ" "ดังนั้น สำหรับผมนะ คุณโชคดีแล้วที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มนั้น (เทพในเกม) และคุณต้องแสดงให้เห็นว่าคุณเก่งจริง" เชอร์โน แซมบ้า ไม่โทษว่าการที่เกม CM ให้ค่าพลังเขาสูงตั้งแต่เด็ก มีส่วนทำให้เขาไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริง เขาโทษตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวมากกว่า "แต่ผู้คนรอบตัวไม่ได้พูดในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม คนรอบๆตัวผมพูดก็มีแต่พูดในสิ่งที่ผมอยากได้ยิน ซึ่งมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะผมยังอายุน้อยมาก" "ผมเลยเหลิงนิดๆ ผมเก่งกว่าคนอื่นๆ และผมไม่ได้ทำงานหนักเพียงพอ ถ้าต้องเข้ายิม 1 ชั่วโมง ผมจะทำแค่ 10 นาทีแล้วก็เดินออกไป เพราะผมยังยิงประตูได้เสมอ และคนก็พูดในสิ่งที่ผมอยากได้ยิน" "ย้อนไปผมหวังว่าพวกเขาจะพูดกับผมทำนองว่า 'นายเจ๋งสุด แต่ยังไงก็ตาม นายต้องซ้อมให้หนักด้วย นายต้องทุ่มเทให้มากกว่านี้' " "ตอนนั้นผมมี ไนกี้ เป็นสปอนเซอร์ให้แล้วนะ ผมอยากได้อะไรก็ได้ แถวบ้านผม ถ้าผมเข้าร้านอาหารไปกับเพื่อนๆ ผมไม่ต้องจ่ายเงินเลย คนบอกผมว่าผมจะเป็นเศรษฐีตอน 19 คำพูดไร้สาระอะไรทำนองนั้น มันติดอยู่ในหัวผม ผมเลยเหลิง" เราอาจจะหาคลิปการเล่นของ เชอร์โน แซมบ้า ดูได้ยาก แต่หากใครเคยดูจะพบว่าเขาเป็นกองหน้าที่มีศักยภาพจริงๆ รูปร่างดี ทักษะบอลดี อันตรายมากเมื่อหันหน้าเข้าหากรอบเขตโทษได้ เขาจะกระชากหลบแล้วหนีกองหลังได้ไม่ยาก และมีการจบสกอร์ที่ยอดเยี่ยม มักซิม ซิกัลโก้ ไม่มีเรื่องเหลวไหลนอกสนาม แต่อาการบาดเจ็บหนักตั้งแต่อายุ 20 ทำให้เขาไปไม่ถึงฝั่งฝัน ไม่ได้แสดงศักยภาพให้เห็นเหมือนในเกม ทั้งที่ในชีวิตจริงก่อนเจ็บถือว่าเป็นกองหน้าฝีเท้าดีของเบลารุสเลย เล่นกับทีมดังอย่าง ดีนาโม มินส์ค ด้วย แต่ในเคสของ เชอร์โน แซมบ้า ถ้าจะเทียบใกล้เคียง คงเทียบได้กับ ราเวล มอร์ริสัน ที่มีพรสวรรค์สุดยอด แต่ไร้วินัย ไม่เอาจริงเอาจังกับการซ้อม จนฝีเท้าไม่พัฒนาอย่างที่ควรจะเป็น ยังดีที่เชอร์โน แซมบ้า ไม่มีเรื่องนอกสนามเข้ามาให้ปวดหัวเพิ่มเหมือน ราเวล อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ไปก่อเรื่องยุ่ง และแม้จะไม่ได้เล่นในลีกสูงสุด แต่เขาก็เคยเล่นในสเปน กับกาดิซ และมาลาก้า เล่นใน เดอะ แชมเปี้ยนชิพกับพลีมัธ เคยติดทีมชาติอังกฤษชุดเยาวชนมาทุกชุด และเล่นให้ทีมชาติชุดใหญ่แกมเบีย 4 นัดทำได้ 1 ประตู "ผมดังเร็วไปและนั่นนำมาซึ่งความกดดัน บางทีผมอาจเล่นได้ยาวนานกว่านี้ และได้เล่นในระดับสูงสุด" เขาแขวนสตั๊ดในปี 2015 ด้วยอาการเจ็บในช่วงหลังๆ โดยเขาลงเล่นฟุตบอลอาชีพหนสุดท้ายกับ ทอนสเบิร์ก ในนอร์เวย์เมื่อปี 2012 "แต่มีกี่คนกันที่สามารถพูดได้ว่าพวกเขาทำตามเป้าหมายได้สำเร็จ? เป้าหมายของผมคือการเป็นนักเตะอาชีพ และเล่นให้ทีมชุดใหญ่ของอังกฤษหรือแกมเบีย ซึ่งผมก็ทำมันได้" "มันแค่เรื่องของความคาดหวังที่ถูกนำมาโยนใส่ตัวผม ทำให้ผมดูเหมือนมีเส้นทางอาชีพที่น่าผิดหวัง แต่ผมเล่นในเดอะ แชมเปี้ยนชิพ, ผมเล่นในสเปน มีกี่คนที่พูดแบบนั้นได้? ผมโอเคกับเส้นทางอาชีพของผมนะ" ในช่วงท้ายของอาชีพ เชอร์โน แซมบ้า ได้รู้จักกับ ซาช่า เอมพัคเคอร์ เอเยนต์ชาวเยอรมัน ผู้ก่อตั้งSPOCS Global Sports บริษัทตัวแทนนักเตะ และได้เป็นหนึ่งในนักเตะในสังกัดของ เอมพัคเคอร์ ซาช่า เอมพัคเคอร์ เคยเป็นเอเยนต์ของ โม ซาลาห์ เขาเป็นคนดีล ซาลาห์ ย้ายมาอยู่กับเชลซีตอนปี 2014 ปัจจุบัน นักเตะดังๆ ในสังกัดก็เช่น มาร์ติน ดูบราฟก้า นายทวารของนิวคาสเซิ่ล, อับดุล ระห์มาน บาบา แบ็กซ้ายเชลซี , เอ็มบวาน่า ซามัตต้า กองหน้ากาลาตาซาราย ท้ายที่สุด เชอร์โน แซมบ้า ก็ตัดสินใจทำงานให้กับ SPOCS Global Sports ของ ซาช่า เอมพัคเคอร์ เขามุ่งมั่นจะเป็นที่ปรึกษาให้กับนักเตะดาวรุ่งรุ่นใหม่ ให้คำแนะนำที่เหมาะสม โดยใช้ประสบการณ์ของตัวเองเป็นบทเรียน "ถ้าผมได้เจอกับ ซาช่า ตอนผมอายุน้อยๆ ผมคงได้เล่นกับบาร์เซโลน่าไปแล้ว" "ตอนผมดังขึ้นมาใหม่ๆ ผมมีเอเยนต์ปลอมๆ หลายคน คนโน้นคนนี้เข้ามาเสนอนั่นนี่ให้ พวกเขาไม่ได้สนใจในตัวผมจริงๆเลย ผมเรียกพวกนี้ว่า เอเยนต์ธุรกรรม" "ทั้งหมดที่พวกเขาสนใจคือตัวพวกเขาเอง และการปิดดีล พอเสร็จแล้วก็ไม่เคยติดต่อมาอีกเลย" "ผมไม่มีใครสักคนที่จะโทรหาผมแล้วบอกว่า ไง เชอร์โน นายนอนหลับดีไหมเมื่อคืน? เรื่องเล็กๆน้อยๆ แบบนี้ คนที่สนใจความเป็นอยู่ของผม ไม่ใช่แค่การทำเรื่องย้ายทีม คือแค่มาดีลได้เงิน แล้วก็ไสหัวไปทำนองนั้น" "แค่เป็นเพื่อนแล้วก็ให้คำแนะนำผม มองผมเป็นมนุษย์คนหนึ่งก่อน เป็นคนที่คุณจะปกป้อง ชี้แนวทางให้ และเดินหน้าไปด้วยกัน ผมไม่เคยมีแบบนั้นเลย และนี่เป็นแรงผลักดัน ในการจะเดินหน้าไปกับผู้เล่นรุ่นใหม่ พวกเขาจะได้มีในสิ่งที่ผมไม่มี" "ผมต้องการเปลี่ยน DNA ของพวกตัวแทนนักเตะ เป็นเพื่อนกับนักเตะ ให้คำแนะนำ และเป็นเครือข่ายที่คอยสนับสนุน ซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่มองตรงนี้ แต่มันสำคัญมากๆ กับนักเตะ เขาจะได้มีสมาธิกับเรื่องฟุตบอล" "มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินทอง ผมทำมันแล้ว ทำในสิ่งที่ผมต้องทำ มันเป็นการที่นั่งลงแล้วพูดว่า ว้าว ฉันเปลี่ยนใครบางคนได้สำเร็จ คนที่อาจกลายเป็นเชอร์โน แซมบ้า คนต่อไป" เขาไม่ต้องการให้นักเตะรุ่นใหม่ต้องกลายเป็น เชอร์โน แซมบ้า คนใหม่ คนที่มีพรสวรรค์แต่ไม่ได้รับคำแนะนำที่เหมาะสมจนไม่สามารถเติมเต็มศักยภาพของตัวเองได้ และใครกำลังหาเว็บไซด์ที่เต็มไปด้วยศักยภาพ พร้อมบริการแบบฉับไวไม่ต้องรอให้หัวเสียนี่เลยครับกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ความบาดหมางของรอย คีน "

มิค แม็คคาร์ธี่ อดีตผู้จัดการทีมชาติไอร์แลนด์ เพิ่งออกมาให้สัมภาษณ์ว่า จนถึงทุกวันนี้ ชื่อของ รอย คีน ยังเป็นชื่อต้องห้ามในครอบครัวของเขา การพูดถึงชื่อ รอย คีน และเหตุการณ์ "ครั้งนั้น" ที่เกาะไซปัน ยังเป็นเรื่องที่ห้ามพูดถึงและหากใครได้รับฟังเรื่องนี้จากคนอื่น จะได้รางวัลที่เขาตั้งขึ้นมาเป็นเชิงล้อเลียนว่า "กระจู๋ประจำวัน" Dick of the Day "ปกติแล้วมีคนทำยังงั้น (พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับ รอย คีน) เป็นประจำทุกวันรู้ไหม และผมบอกกับทุกคนว่าเส้นทางอาชีพของเราไม่ควรถูกมองแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว "ในครอบครัวเรามีการแข่งขันกันนะ ถ้าใครพูดถึงเรื่องที่ไซปัน หรือเพื่อนของเราคนนั้น(คีน) เมื่อไหร่ก็ตาม จะได้รางวัล "Dick of the Day" ไปครองเลย" "ไม่ว่าจะเป็นการมาพูดกับผมหรือพูดกับครอบครัวผม พวกเขาจะบอกว่า 'พ่อๆ วันนี้ผมได้รางวัล 'Dick of the Day' มันมีคนมาพูดถึงเรื่องนั้นกับผม" ที่มาของเรื่องนี้ ต้องย้อนไปเมื่อ 18 ปีเศษที่ผ่านมา ในหน้าร้อนปี 2002 รอย คีน คือบุคคลที่มีความสุดโต่งอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในช่วงที่ยังห้าว ยังสด ตอนยังเป็นนักเตะ แม้กระทั่งตอนนี้ที่อายุเยอะแล้ว และทำหน้าที่เป็นกูรูวิเคราะห์เกมทางทีวี คีน เป็นคนพูดตรง วิเคราะห์ได้น่าสนใจ และมีคำพูดที่เฉียบๆ คอยตอกหน้าคนอื่นอยู่เสมอ เป็นกูรูที่มีเสน่ห์น่าฟัง ตลอดช่วงเส้นทางสมัยเป็นนักเตะ คีน เคยมีเรื่องมีราว มีความขัดแย้งกับคนมากมายไม่เว้นแม้แต่เจ้านายที่ร่วมกันสร้างความสำเร็จอย่าง เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน มีสิ่งหนึ่งที่เป็นธรรมชาติของ คีน อยู่เสมอ และสิ่งนี้เองที่ เฟอร์กี้ ชื่นชอบ แม้รู้ว่ามันอาจเป็นดาบสองคม นั่นก็คือ คนอย่าง รอย คีน ต้องการเป็นผู้ชนะเสมอ และเขามีทัศนคติที่เอาจริงเอาจังจนถึงที่สุด เมื่ออยู่กับสโมสรอย่างแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มันสามารถตอบความกระหายของ คีน ได้เพราะปีศาจแดงยุคนั้นคือทีมแข็งแกร่ง มีลุ้นแชมป์ทุกรายการที่เข้าร่วม อย่างไรก็ดี เมื่อต้องกลายร่างจากนักเตะของสโมสร ไปเป็นนักเตะทีมชาติ มันก็อาจเป็นอีกเรื่อง ทีมชาติไอร์แลนด์ ไม่เคยโดนมองว่าจะเป็นทีมที่มีลุ้นแชมป์รายการทัวร์นาเมนต์เมเจอร์อย่างจริงจัง ทั้งคุณภาพนักเตะและประสบการณ์ในรอบลึกๆของทัวร์นาเมนต์ ทว่ากับ รอย คีน เขาไม่ได้มองแบบนั้น สำหรับ คีน ทุกรายการที่ทำการแข่งขัน มันต้องเล็งเป้าไปที่การคว้าแชมป์ แล้วทำเต็มที่ ส่วนสุดท้ายจะได้ไม่ได้นั่นก็อีกเรื่อง คีน เป็นกัปตันทีมชาติมานาน ตั้งแต่ยุคที่ แจ็ค ชาร์ลตัน คุมทีม ต่อมาถึงยุคที่ มิค แม็คคาร์ธี่ เข้ามาสานต่อ ปลอกแขนก็ยังเป็นของเขา เส้นทางสู่ฟุตบอลโลก 2002 ที่ญี่ปุ่น-เอเชีย ของ ไอร์แลนด์ไม่ง่าย เมื่อต้องหลุดมาถึงเพลย์ออฟ ซึ่งปีนั้น ทีมอันดับ 2 จากรอบแบ่งกลุ่ม จะได้มาเจอกันเอง ยกเว้นทีมอันดับ 2 ที่ดีที่สุด จะได้เจอกับทีมเพลย์ออฟจากเอเชีย ไอร์แลนด์ ซึ่งเป็นทีมอันดับ 2 ที่ดีที่สุดจากรอบแบ่งกลุ่ม จึงได้เจอกับอิหร่าน โดยเตะกันในเดือนพฤศจิกายน 2001 เลกแรก ไอร์แลนด์เล่นในบ้านชนะสบาย 2-0 เลกสองไปเยือนอิหร่าน แพ้ไป 0-1 แต่รวมผลสองนัดยังเข้ารอบ ซึ่งในเลกสองนี้เอง รอย คีน ไม่ได้เดินทางไปด้วย โดยเขามีปัญหาบาดเจ็บ ถ้าไปย้อนดูพบว่า คีน ไม่ไดลงเล่นเกมลีกให้แมนฯ ยูไนเต็ด มาตั้งแต่ปลายเดือนกันยายน เพราะมีปัญหาสภาพร่างกายจริงๆ แต่หลังช่วงเบรกทีมชาติหนนั้น เขาก็กลับมาลงสนามได้ทันที เจอกับเลสเตอร์ ซึ่งห่างจากวันที่ไอร์แลนด์ไปเยือนอิหร่านแค่ราว 2-3 วัน ประเด็นนี้เลยติดค้างอยู่ในใจ มิค แม็คคาร์ธี่ เหตุการณ์สำคัญเดินทางมาถึง เมื่อจบฤดูกาล นักเตะแต่ละคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน ปิดซีซั่น ส่วนนักเตะที่ติดทีมชาติไปลุยฟุตบอลโลก ก็แยกย้ายกันไปตามประเทศใครประเทศมัน รอย คีน คือหนึ่งในนั้น ก่อนเดินทางไปเข้าแคมป์กับไอร์แลนด์ เขาได้บอก เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ไปว่า เขาจะไปฟุตบอลโลกเพื่อ "คว้าแชมป์" นี่คือคนอย่างรอย คีน ทุกอย่างต้องเล็งผลเลิศเสมอ ต้องเต็มที่กับมัน ไม่ใช่ว่าเป็นไอร์แลนด์ แล้วจะไปแค่เป็นไม้ประดับหรือได้แค่ไหนเอาแค่นั้น นั่นไม่ใช่ทัศนคติของเขา ทางฝั่ง FAI หรือสมาคมฟุตบอลไอร์แลนด์ ก็จัดการหาสถานที่เก็บตัว และแคมป์สำหรับเตรียมความพร้อม พวกเขาเลือกตั้งแคมป์ที่เกาะไซปัน อยู่ห่างจากเกาะกวมไปราว 190 กิโลเมตร เรียกว่าเป็นระยะห่างที่ไม่เลวร้ายนักก่อนจะยกพลขึ้นบกไปญี่ปุ่น เมื่อถึงเวลา เป้าหมายของ FAI ในตอนแรกที่เกาะไซปัน คือเผื่อเป็นการผ่อนคลายของนักเตะก่อนสักพัก เพราะนักเตะส่วนใหญ่หวดฟุตบอลสโมสรมายาวนานทั้งฤดูกาล สำหรับ รอย คีน นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง ไม่มีการล้อเล่น ไม่มีการเหยาะแหยะ เมื่อ คีน มาถึงไซปัน เขาพบว่าสถานที่เก็บตัว ที่พัก สนามซ้อม และการเดินทางไปที่เตรียมไว้มันน่าผิดหวังมาก ไม่ได้มาตรฐาน เขาบ่นว่ามันยังกับลานจอดรถมากกว่า ในการซ้อมวันแรกๆ คีน มีปากเสียงกับ แพ็คกี้ บอนเนอร์ และ อลัน เคลลี่ สองโค้ชผู้รักษาประตู เขาประกาศว่าจะเดินทางกลับแมนเชสเตอร์ สมาคมฟุตบอลไอร์แลนด์ยังไม่สามารถหาตั๋วให้เขาได้ในเวลากระชั้นชิดแบบนั้น คีน ในฐานะกัปตันทีมเลยต้องอยู่ต่ออีกคืน ตอนนั้นเองที่ มิค แม็คคาร์ธี่ เข้ามาเพื่อเจรจา โน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อ สุดท้าย คีน ก็เปลี่ยนใจอยู่ต่อ อย่างไรก็ดี ความผิดหวังต่อสมาคมฟุตบอลที่มีมานานตลอดหลายปี มันทำให้ คีน อัดอั้น ในการเดินทางไปเตะต่างประเทศ นักเตะได้นั่งที่นั่งชั้นสอง ส่วนพวกเจ้าหน้าที่ดันซื้อตั๋วชั้นหนึ่งนั่งกัน, โภชนาการก็ย่ำแย่ ครั้งที่ไปเตะกับฮอลแลนด์ นักเตะต้องกินแซนด์วิชชีส เพราะหาอาหารที่เหมาะสมเช่นพาสต้าและผลไม้ มาไว้ให้ไม่ได้ สำหรับ คีน ที่มีความเป็นมืออาชีพสูงสุด สัมผัสความเอาจริงเอาจังมาตลอดที่แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มองว่านี่มันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้ สื่อในไอร์แลนด์ เริ่มระแคะระคาย พวกเขาจึงขอมาสัมภาษณ์กับ คีน ซึ่งเขาก็ตกลงให้ The Sunday Independent เข้ามาสัมภาษณ์ได้ แต่สื่อดังอย่าง The Irish Times ได้ติดต่อไปยังสื่อเจ้าแรก ว่าขอพ่วงสัมภาษณ์ด้วยได้ไหม โดยมีข้อตกลงว่าจะให้ Independent ตีบทความก่อน แล้วพวกเขาถึงจะลงข่าวตาม เป็นสัญญาลูกผู้ชาย ซึ่ง Independent ก็ยอมตกลง ในการสัมภาษณ์นี้ คีน ระเบิดทุกอย่างออกมา ความผิดหวังของเขาต่อสมาคมฟุตบอล ลิสต์เหตุการณ์ต่างๆ ในการเตรียมทีมที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพของสมาคม จนในที่สุด มันกลายเป็นสกู๊ปสุดช็อกที่ทาง The Irish Times นำเสนอ เมื่อสื่อหลักตีบทความนี้ออกมา มันก็กลายเป็นเรื่องที่ถูกพูดถึงกันไปทั่วในสังคมไอร์แลนด์ เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดการแบ่งแยกออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเห็นด้วยกับ รอย คีน ที่ทีมชาติไร้ความเป็นมืออาชีพ ไม่เอาจริงเอาจัง ทั้งที่นี่ฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย ส่วนอีกฝ่ายเห็นด้วยกับทางทีมชาติ เพราะไม่คิดว่านักเตะควรทำตัวแบบนั้น กระทั่ง มิค แม็คคาร์ธี่ รับรู้เรื่องเข้าก็โมโหสุดๆ เขาเลยเรียกประชุมทีม และตอนนั้นเองที่มีการโควทคำพูดของทั้งคู่ออกมาบางส่วน แม็คคาร์ธี่ เอาหนังสือพิมพ์ฉบับดังกล่าวขึ้นมาชู และถามว่า "นี่มันเรื่องอะไรกัน?" จากนั้นก็เริ่มด่า รอย คีน ย้อนไปถึงเกมเลกสองกับอิหร่าน ว่า คีน ไม่ยอมไปเล่นเพราะแกล้งเจ็บ ตอนนั้นเองที่ คีน น็อตหลุดทันที เขาสวนใส่ แม็คคาร์ธี่ เป็นชุด "มิค มึงมันไอ้จอมโกหก... มึงแม่งโคตรเชี่ย กูไม่เคยให้ค่ามึงเลยตอนเป็นนักเตะ ตอนเป็นผู้จัดการทีมกูก็ไม่ให้ค่ามึง ไม่ใช่ค่ามึงในฐานะบุคคลด้วย มึงมันโคตรเชี่ย ฟุตบอลโลกนี่มึงอยากทำไรก็ตามสบาย เหตุผลเดียวที่กูทำงานร่วมกับมึงก็เพราะมึงดันเป็นผู้จัดการทีมชาติของกู! มึงอยากทำอะไรก็เรื่องของมึงเลย" ในแคมป์เองก็มีทั้งพวกที่สนับสนุนคีน บางคนไม่อยากให้มีเรื่องรุนแรงก็แอบมาหาเขาในห้องพัก แต่อีกฝั่ง ก็มีคนที่เข้าข้าง มิค แม็คคาร์ธี่ ด้วยเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือ สตีฟ สตอนตั้น อดีตกองหลังลิเวอร์พูล แม็คคาร์ธี่ ตัดสินใจส่ง คีน กลับบ้าน แม้จะรู้ว่านี่คือกัปตันทีมและนักเตะที่มีอิทธิพลต่อทีมทั้งในและนอกสนามก็ตาม เขาแต่งตั้ง สตีฟ สตอนตั้น มาเป็นกัปตันทีมแทน คีน ในฟุตบอลโลกหนนั้น ไอร์แลนด์ ผ่านเข้ารอบน็อคเอาท์ไปได้ แต่มาเจอสเปน และแพ้ในการดวลจุดโทษอย่างน่าเสียดาย ส่วน คีน เองก็ตัดสินใจจะไม่เล่นให้ทีมชาติอีก จนกว่าจะไม่มีกุนซือชื่อ มิค แม็คคาร์ธี่ คีน ยอมรับในภายหลังว่าเขาผิดหวังกับตัวเอง ผิดหวังกับการตัดสินใจแบบนั้น เพราะมันคงเป็นเรื่องดีมากที่จะนำทีมลงเตะในฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย และเขาทำให้ผู้คนผิดหวัง เพราะยังไงเสีย ความฝันของเขาคือการพาไอร์แลนด์ไปให้ไกลที่สุดในฟุตบอลโลก ทั้งคู่แทบจะไม่เผาผีกันเลย แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ให้จำเป็นต้องมาปะหน้ากันจนได้ในปลายปี 2006 ตอนนั้น คีน ที่ผันตัวมาเป็นผู้จัดการทีมได้งานคุมซันเดอร์แลนด์ และต้องเจอกับ วูล์ฟแฮมป์ตัน ซึ่งมี มิค แม็คคาร์ธี่ คุมทีม ก่อนเกม ทั้งคู่มีการโทรศัพท์เคลียร์ใจกัน และภาพที่กุนซือทั้งสองฝ่ายจับไม้จับมือกันก่อนเกมก็เป็นที่จับตาของสื่ออย่างมาก แม้จะผ่านเหตุการณ์นั้นมาแล้ว แต่ในใจทั้งคู่ก็ยังไม่ลืมความบาดหมางครั้งเก่า ทั้งสองคนไม่เคย "คืนดี" กันจริงๆ เลย ส่วนใครยังไม่ลืมกับความไก่กาของเว็บเดิมล่ะก็หันมานี่ได้เลยครับเว็บใหม่สดใส มืออาชีพแน่นอน MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 ——————————————— เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด “ติดตาม” และเลือก “เห็นโพสต์ก่อน (See First) “ https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ———————————————

" นักเตะหลักล้าน "

เมื่อเราลองค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การย้ายตัวของนักเตะ ใครคือการย้ายด้วยค่าตัว 1 ล้านปอนด์คนแรก คำตอบมักออกมาเป็น เทรเวอร์ ฟรานซิส กองหน้าทีมชาติอังกฤษ ที่ย้ายมายัง น็อตติงแฮม ฟอเรสต์ ในปี 1979 ไบรอัน คลัฟ กุนซือของ ฟอเรสต์ ตอนนั้นบอกกับสื่อตอนแถลงเปิดตัวว่าเขาจ่ายไป 999,999 ปอนด์ ให้กับเบอร์มิงแฮม ต้นสังกัดของ ฟรานซิส เพราะไม่ต้องการกดดันนักเตะว่าเป็นผู้เล่นราคา "1ล้านปอนด์" คนแรกในประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ข้อมูลหลักฐานชัดเจน มันระบุไว้ว่าเมื่อคิดรวมทั้งภาษีและค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว ราคาจะอยู่ที่ 1.2 ล้านปอนด์ อย่างไรก็ตาม ขณะที่ ฟรานซิส สามารถอ้างเรื่องในการเป็นนักเตะค่าตัว 1 ล้านปอนด์คนแรกของสหราชอาณาจักรได้ แต่ถ้าลองค้นกันดีๆ จะพบว่านักฟุตบอลค่าตัว 7หลักคนแรกของโลกไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่น จูเซ็ปเป้ ซาโวลดี้ คือนักเตะคนนั้น เขาเกิดเมื่อ 21 มกราคม 1947 ในกอร์ลาโก้ เมืองในแบร์กาโม่ ซึ่งเมืองนี้ตั้งอยู่เป็นระยะ 60 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงเหนือของมิลาน เป็นเมืองเล็กๆ ชนิดที่ถ้านั่งรถไฟผ่านแล้วเผลอกระพริบตา ก็อาจผ่านเมืองนี้ไปแล้ว เพราะมีประชากรแค่ราว 5,000 คนเท่านั้น ครอบครัวของ ซาโวลดี้ ก็เหมือนกับครอบครัวชาวแคว้นลอมบาร์ดี้ทั่วไป พ่อของเขาเป็นคนงานสร้างทางรถไฟ ขณะที่แม่ของเขาทำงานอยู่ไม่ไกลบ้าน เป็นโรงงานผลิตกระดุม แม้จะเป็นนักฟุตบอลแต่กีฬาแรกที่ จูเซ็ปเป้ น้อยได้สัมผัสคือบาสเก็ตบอล ตอนอายุ 8 ขวบเขาก็เริ่มได้สัมผัสลูกบอลกลมใหญ่สีส้ม เขาเล่นบาสเก็ตบอลอย่างต่อเนื่องนานถึง 10 ปี แล้วถึงเปลี่ยนไปเล่นฟุตบอลอาชีพจริงจังตอนอายุ 18 ปี ระหว่างเส้นทางการเป็นนักฟุตบอลอาชีพของเขา ซาโวลดี้ มีจุดเด่นเรื่องลูกโหม่งเป็นที่เลื่องลือ การกะจังหวะเทกตัวโหม่งเพื่อให้หัวได้สัมผัสกับบอลที่ถูกเปิดมา หรือการเทกตัวทั้งที่ยืนอยู่กับที่ได้สูงและโหม่งได้รุนแรง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีพื้นฐานมาจากการเล่นบาสเก็ตบอลมาตั้งแต่วัยเด็ก ณ สนามของโบสถ์ซานตา มาเรีย เดลเล กราซิเอ กลางเมืองแบร์กาโม่ ร่างกายที่มีความเป็นนักกีฬาและไหวพริบในการเล่นกีฬาหลากหลายชนิด เขายังเคยลงแข่งกระโดดสูง และปัญจกรีฑาของภาคเหนือแล้วได้แชมป์ คุณสมบัติเรื่องนี้ทำให้เขาโดดเด่นกว่าดาวรุ่งคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน และเป็น อตาลันต้า สโมสรชื่อดังแห่งแบร์กาโม่ นั่นเองที่ดึงเขาไปร่วมทีมขณะอายุ 15 ปี ซาโวลดี้ ฝึกอยู่กับอตาลันต้า แต่ก็ยังเล่นบาสเก็ตบอลไปด้วยแบบลับๆ กระนั้นก็มีการโน้มเอียงว่าจะยอมละทิ้งความฝันเกี่ยวกับกีฬายัดห่วง เพื่อมาทุ่มสมาธิให้กับการเล่นฟุตบอลอาชีพแบบจริงๆ จังๆ โดยได้รับการโน้มน้าวจาก มิคาอิล คินเชส โค้ชทีมเยาวชนของสโมสรชาวฮังการี ผู้ที่มองออกถึงศักยภาพของเด็กหนุ่ม "เบ๊ปเป้" ซึ่งเป็นนิกเนมสำหรับชื่อ จูเซ็ปเป้ ในภาษาอิตาเลี่ยน พัฒนาการของ เบ๊ปเป้ ซาโวลดี้ เป็นไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งได้โอกาสลงประเดิมสนามในนามนักเตะอาชีพหนแรกโดยโค้ช เฮคตอร์ "เอ็ตตอเร่" ปูริเชลลี่ โดยลงเล่นในตำแหน่งปีกซ้าย เมื่อวันที่ 29 สิงหาคม 1965 ในรายการโคปปา อิตาเลีย ด้วยวัย 18 ปี ซาโวลดี้ ก็ทำประตูได้ทันทีในเกมนั้นซึ่งอตาลันต้าเสมอกับ วิเชนซ่าไป1-1 จากนั้นอีกไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ ก็ได้ประเดิมนัดแรกในเกมลีก ในวันที่ 5 กันยายน เป็นการเจอกับฟิออเรนติน่า ซึ่งก็จบด้วยสกอร์ 1-1 อีกครั้ง 5 วันให้หลังเทรนเนอร์ ปูริเชลลี่ ก็โดนปลดออกจากตำแหน่ง และเป็น สเตฟาโน่ อันเจเลรี่ กุนซือคนใหม่ที่เข้ามาแทนคนนี้เอง ที่ปรับตำแหน่งของหนุ่มน้อยซาโวลดี้ จากปีกซ้ายให้ไปเล่นเป็นกองหน้า เกมแรกที่เขาได้ลงเล่นในตำแหน่งหมายเลข 9 คือการเจอกับ ยูเวนตุส อย่างไรก็ดี ในปีแรกของการขึ้นมาเป็นนักเตะอาชีพเต็มตัวนี้ เขาได้ลงสนามไปแค่ 9 นัด ยิงได้ 3 ประตู โดยเป็นการยิงได้ในฟุตบอลถ้วยทั้งสิ้น กระทั่งฤดูกาลต่อมา 1966/67 วันที่ 9 ตุลาคม จูเซ็ปเป้ ซาโวลดี้ ก็ปลดล็อกประตูแรกในเซเรีย อา ของตัวเองได้สำเร็จ ในเกมชนะลาซิโอ 3-1 อันเจเลรี่ เชื่อมั่นในศักยภาพของเด็กหนุ่มวัย 19 ปีอย่างมาก ให้เขาลงเล่นเป็นตัวจริงอย่างสม่ำเสมอตลอดฤดูกาลนั้น และแม้จะทำได้เพียง 5 ประตูจาก 27 นัด ทว่าฟอร์มโดยรวมก็ดีพอจะดึงดูดความสนใจและข้อเสนอจากสโมสรที่ใหญ่กว่าเข้ามา แม้จะได้รับข้อเสนอมากมายแต่ความเชื่อมั่นที่เทรนเนอร์อันเจเลรี่มอบให้ ก็ทำให้ ซาโวลดี้ ตัดสินใจเลือกอยู่ต่อกับอตาลันต้าในฤดูกาล 1967/68 และเป็นฤดูกาลที่เขายิงได้ 12 ประตูจาก 27 นัด เป็นการทำประตูถึงเลข 2 หลักเป็นครั้งแรกในอาชีพ ด้วยการที่อตาลันต้าวนเวียนอยู่กลางตาราง และชื่อเสียงของ ซาโวลดี้ กลายเป็นนักเตะดาวรุ่งที่โดดเด่นที่สุดในประเทศ สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็มาถึงในหน้าร้อนปี 1968 และเขาก็เลือกย้ายจากอตาลันต้าไปยัง โบโลนญ่า ด้วยค่าตัว 175 ล้านลีร์ บวกกับการที่กองหน้าบราซิเลี่ยน แซร์โจ้ เคลริชี่ ย้ายสลับขั้วไปอตาลันต้าแทน ตลอด 6 ฤดูกาลในถิ่นโบโลนญ่า ซาโวลดี้ ลงสนามไปทั้งสิ้น 201 นัดในเซเรีย อา ยิงได้ 85 ประตู โบโลนญ่า คว้าแชมป์โคปปา อิตาเลีย 2 สมัยในช่วงเวลาดังกล่าว (ปี 1970 และ 1974) ซึ่งทั้งสองครั้ง ซาโวลดี้ จบด้วยการเป็นดาวซัลโวของรายการทั้ง 2 ครั้ง ด้วยจำนวน 10 ประตู เขายังพาทีมได้แชมป์รายการ แองโกล-อิตาเลี่ยน คัพ ในปี 1970 และเป็นดาวซัลโวของ เซเรีย อา ประจำฤดูกาล 1972/73 ด้วยจำนวน 17 ประตู ร่วมกับ เปาโล ปูลิชี่ และตำนานอย่าง จานนี่ ริเวร่า โดยรวมแล้ว ซาโวลดี้ ยิงให้ โบโลนญ่า 140 ประตูในทุกรายการ กลายเป็นดาวซัลโวตลอดกาลอันดับ 4 ของสโมสร ต่อจาก อันเจโล่ สเคียวิโอ, คาร์โล เรกุซโซนี่ และ เอซิโอ ปาสคุตติ ในหน้าร้อนปี 1975 ด้วยวัย 28 ปี ซาโวลดี้ ถือว่าอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดในการเป็นนักฟุตบอลทั้งร่างกาย ฝีเท้า ประสบการณ์ และแน่นอนที่สุดคือความกระหายที่จะประสบความสำเร็จ เขาเริ่มเอือมกับการที่โบโลนญ่า ไม่สามารถลุ้นแชมป์ได้ และหลังจาก 1 ปีก่อนหน้านั้นเขาชวดย้ายไปร่วมทีมโรม่า ที่มีกุนซือตำนาน เอเลนิโอ เอร์เรร่า คุมทีม รวมถึงการย้ายไป มิลาน และยูเวนตุส ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ในที่สุด ซาโวลดี้ ก็ย้ายลงใต้ไปอยู่กับนาโปลี ด้วยค่าตัว 2 พันล้านลีร์ เทียบได้กับ 1.2 ล้านปอนด์ ณ เวลานั้น ทำให้เขากลายเป็นนักฟุตบอลที่ค่าตัวแพงที่สุดในโลก สถิติเดิมเป็นของ โยฮัน ครัยฟ์ ที่ทำไว้ 2 ปีก่อนในหน้าร้อนปี 1973 เมื่อย้ายจากอาแจ็กซ์ไป บาร์เซโลน่า ในราคา 922,000 ปอนด์ นาโปลี เป็นทีมที่มีศักยภาพในขณะนั้น เมื่อจบอันดับ 3 และ 2 ตลอด สองฤดูกาลก่อนหน้า การย้ายมาครั้งนี้ ซาโวลดี้ รู้สึกว่าเขาอาจเป็นจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายของนาโปลี และช่วยนำสคูเด็ตโต้ มายังซาน เปาโล ได้ ฤดูกาล 1975/76 เริ่มต้นเหมือนฝันสำหรับ เบ๊ปเป้ เมื่อเขาทำ 7 ประตูใน 7 เกมแรกให้นาโปลี อย่างไรก็ดีแม้ว่า นาโปลี จะคว้าแชมป์ โคปปา อิตาเลีย มาครองได้ ทำให้เขาได้แชมป์รายการนี้เป็นสมัยที่ 3 แต่เขาก็เริ่มตระหนักได้ว่าเขาย้ายมาร่วมทีมที่กำลังอยู่ในช่วงขาลง "ตอนนั้นผมเชื่อจริงๆ ว่าผมสามารถคว้าแชมป์สคูเด็ตโต้ได้ แต่ที่ โอลิมปิโก้ ผมได้รับบาดเจ็บและต้องพัก 3 สัปดาห์ หลังจากเราเสมอในบ้านกับอัสโคลี่ จากนั้นเราก็เริ่มเป๋ และความฝันก็มลาย" สุดท้ายนาโปลี จบด้วยอันดับ 5 ของตารางคะแนนในฤดูกาลนั้น อันดับดีกว่าโบโลนญ่าทีมเก่าของเขาเพียง 2 อันดับเท่านั้น ต่อด้วยในฤดูกาลต่อมาจบอันดับ 9 ตามด้วยอันดับ 6 ในฤดูกาล 1977/78 ก่อนจะจบที่อันดับ 7 ในปีต่อมาซึ่งเป็นปีสุดท้ายของเขากับนาโปลี ไม่เคยมีการลุ้นแชมป์ลีกจริงจังได้เลยที่นาโปลีตอนที่เขาร่วมทีมอยู่ด้วย "ผมย้ายมานาโปลีช้าเกินไป วินิซิโอ (โค้ชนาโปลี ช่วงปี 1973-76) ยืนยันเรื่องนี้กับผมในหลายปีต่อมาว่า นาโปลี ได้ทุ่มทั้งหมดที่มีไปแล้ว และมันเป็นช่วงขาลงของวัฐจักรพอดี เราได้แชมป์โคปปาแค่หนเดียว" ตลอด 4 ปีเงาของภูเขาไฟวิซูเวียสในเนเปิ้ลส์ ซาโวลดี้ ทำไป 77 ประตูให้กับนาโปลี 12 ในนั้นเกิดขึ้นใน โคปปา อิตาเลีย ปี 1978 เป็นสถิติต่อฤดูกาลสูงสุดของรายการนี้ ยืนยาวมาจนกระทั่งโดน จานลูก้า วิอัลลี่ ทำลายลงในอีก 10 ปีให้หลัง เดือนมิถุนายน 1979 เมื่อร่างกายของเขาเริ่มโรย ซาโวลดี้ ในวัย 32 ปีก็อำลาเนเปิ้ลส์ ทิ้งความฝันในการคว้าสคูเด็ตโต้อันพังทะลายไว้เบื้องหลังและกลับสู่ทีมเก่าโบโลนญ่า ตัวเขาเองทำ 11 ประตูจาก 29 เกมในลีก ช่วยทีมจบอันดับ 7 ได้ในฤดูกาล 1979/80 เป็นอันดับที่เหนือกว่านาโปลี 3 อันดับ พฤษภาคม 1980 เรื่องราวแย่ๆ ก็ประเดประดังเข้ามาหา ซาโวลดี้ โดนคดีเล่นการพนันผิดกฎหมาย หลังจากการขึ้นศาลอยู่นาน ซาโวลดี้ โดนตัดสินโทษแบนจากเกมฟุตบอล 3 ปีครึ่ง หลังจากอุทธรณ์ โทษลดลงเหลือ 2 ปี ทำให้เขาได้กลับไปเล่นให้กับสโมสรอันเป็นที่รักของเขาอตาลันต้า ในเซเรีย บี ขณะนั้นเขาไม่ใช่ดาวรุ่งในอดีตที่เคยเป็นเด็กท้องถิ่นวัย 18 ปีอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นกองหน้าจอมเก๋าอายุ 34 ปี ด้วยการที่ห่างหายจากเกมฟุตบอลจริงจังไปนานถึง 2 ปีและวัยที่มากขึ้น ซาโวลดี้ พบว่ามันเป็นเรื่องยากในการรับมือกับฟุตบอลที่เขาเคยรู้จักมันดี เขาลงสนามไปแค่ 16 นัดทำเพียง 1 ประตูในฤดูกาลนั้น สถิติระบุเอาไว้ว่า จูเซ็ปเป้ ซาโวลดี้ ลงสนามในเซเรีย อา ไปทั้งสิ้น 405 นัดยิงได้ 168 ประตู เป็นสถิติสูงสุดตลอดกาลอันดับที่ 13 และแม้ว่าเขาจะเคยติดทีมชาติอิตาลีแค่ 4 นัด แต่บุตรชายของคนงานก่อสร้างทางรถไฟจากลอมบาร์ดี้ รายนี้ก็ถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ฟุตบอล เขาเคยเป็นนักเตะค่าตัวแพงที่สุดในโลก และนักเตะคนแรกในประวัติศาสตร์ที่มีค่าตัวหลัก 1 ล้านปอนด์! และใครกำลังหาเว็บไซด์ระดับประวัติศาสตร์อยู่ล่ะก็มานี่เลยกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ชาบีกับเพื่อนซี้ที่หายไป "

ชื่อของ อันซู ฟาติ เป็นนักเตะดาวรุ่งรายล่าสุดที่จบมาจาก ลา มาเซีย โรงเรียนลูกหนังอันเลื่องชื่อของ บาร์เซโลน่า และแสดงให้เห็นว่าเด็กคนนี้คือของจริง แม้ช่วงหลังอาจจะเงียบไปบ้างแต่ ลา มาเซีย ในช่วง 2-3 ทศวรรษหลังขึ้นชื่อมากในเรื่องการผลิตเด็กเทพออกมามากมายหลายคน และที่โดดเด่น นักเตะที่ทะลุขึ้นสู่ทีมชุดใหญ่ หลายคนมักเป็นพวกเซนส์อัจฉริยะ ทักษะดี และที่สำคัญ ตัวไม่สูง ชาบี เอร์นานเดซ, อันเดรส อิเนียสต้า จนมาถึง ลิโอเนล เมสซี่ ร่างเล็ก แต่เต็มด้วยพิษสง เล่นงานคู่แข่งตัวใหญ่มาแล้วนักต่อนัก ย้อนไปเมื่อปี 2018 ชาบี เอร์นานเดซ เคยให้สัมภาษณ์กับ So Foot สื่อของฝรั่งเศส โดยเป็นการพูดถึง อันเดรส อิเนียสต้า มิดฟิลด์คู่ขากว่า 13 ปีของเขาว่าเป็นนักเตะสุดพิเศษ "เขามีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา เขาไม่มีทางพลาดเลย เป็นไปไม่ได้เลย (ที่จะผิดพลาด)" แต่แล้ว ชาบี ก็เอ่ยถึงนักเตะอีกคนหนึ่งขึ้นมา "จริงๆ ยังเคยมี อิเนียสต้า อยู่อีกคนที่บาร์ซ่า ผมจำชื่อเขาได้ดีเสมอ เขาชื่อ มาริโอ โรซาส ถ้าคุณได้เห็นว่าเขาเล่นเป็นไงตอนอายุ 16-17 นะ คุณจะต้องพูดว่า 'เมื่อไหร่หมอนี่ได้ขึ้นไปเล่นทีมชุดใหญ่นะ คัมป์ นู ต้องตะลึงแน่นอน'" "เขาเป็นส่วนผสมระหว่าง (ไมเคิ่ล) เลาดรุ๊ป และเมสซี่ จริงๆ นะ เขาเล่นได้สองเท้า, เลี้ยงบอลเก่ง, ใจสู้ เขามีครบทุกอย่าง แต่เขาก็หลุดโค้งไป มันทำให้ผมช็อคมาก บางทีเขาอาจไม่ได้มีความเป็นมืออาชีพมากพอ หรือไม่ได้มีสภาพจิตใจที่แข็งแกร่ง เราไม่มีวันรู้ได้เลย" ถ้าจินตนาการของการรวมร่างระหว่าง เลาดรุ๊ป-เมสซี่ มันฟังดูโอเว่อร์เกินกว่าจะเป็นเรื่องจริง การที่แทบไม่มีฟุตเทจการเล่นของ โรซาส ให้เราได้เห็นเลย ยิ่งทำให้เรื่องนี้ดูน่าเหลือเชื่อขึ้นไป ถ้าเราลองเสิร์ชชื่อ Mario Rosas ในยูทูบ ที่จะขึ้นมาคือการแสดงของนักดนตรีเล่นแอคเคอร์เดี้ยน ซึ่งชื่อเดียวกัน จะมีก็แค่คลิปลูกยิงของเขาบ้าง สมัยอายุเยอะแล้ว ซึ่งลงเล่นให้กับทีมเล็กๆ อย่าง อ้วยส์ก้า หรือเอลเดนเซ่ สักราวปี 2013-2014 แค่นั้น ไม่เคยมีคลิปสมัยเขาเป็นดาวรุ่งตอนยังเก่งๆ เลย ด้วยการที่ข้อมูลของเขามีน้อยมากในภาษาอังกฤษ เท่าที่รู้มีดังนี้ - เขาเกิดปี 1980 ที่มาลาก้า อายุเท่ากับ ชาบี ย้ายเข้าลา มาเซีย ราวปี 1993-94 - ด้วยความสูงแค่ 5 ฟุต 5 นิ้ว (ราว 165 ซม.) เขารูปร่างเหมือนมิดฟิลด์สเปน ร่างเล็ก ที่แจ้งเกิดมาตลอดช่วงหลังๆ คล้ายๆพวก ชาบี, อิเนียสต้า, ซานติ กาซอร์ล่า, ดาบิด ซิลบา หรือ ติอาโก้ อัลกันตาร่า - ในวันสุดท้ายของฤดูกาล 1997/98 ขณะอายุได้ 17 ปีเศษ โรซาส ได้โอกาสสัมผัสเกมของทีมชุดใหญ่เป็นนัดแรกโดย หลุยส์ ฟาน กาล เป็นคนส่งเขาลงสนาม ลงเล่นร่วมกับนักเตะอย่าง หลุยส์ ฟิโก้ โดยที่ตอนนั้นบาร์ซ่า คว้าแชมป์ลา ลีกา ไปแล้ว เกมนั้นบาร์ซ่าชนะซาลามังก้า 4-1 เปโดร เปาเลต้า ดาวยิงโปรตุกีสทำ 2 ประตู และตัวของ โรซาส โดนเปลี่ยนออกช่วงพักครึ่ง - นั่นกลายเป็นเกมแรกและเกมเดียวของเขาในทีมชุดใหญ่บาร์ซ่า โดยที่เขาไม่สามารถทำตามคำสั่งและวินัยในแท็คติกของ ฟาน กาล ได้ในเกมนั้น ปัญหาคือแนวรุกในทีมตอนนั้นมีทั้ง ฟิโก้, ริวัลโด้ และ พาทริค ไคลเวิร์ต ซึ่งเป็นตัวระดับสตาร์เกรด เอ ทั้งสิ้น คอยขวางทางอยู่ - อีก 2 ปีต่อมาหลังจากลงสนามให้บาร์ซ่านัดแรกนั้น โรซาส ไม่ได้รับการต่อสัญญา และโดนปล่อยตัวออกไปจากทีม เขากลายเป็นนักเตะพเนจร ย้ายไปเล่นให้ทีมต่างๆ ทั่วสเปนถึง 11 สโมสร ส่วนใหญ่เล่นในลีกรอง และเคยเล่นให้ ซาลามังก้า ทีมที่เขาได้ลงเจอ ในครั้งเดียวกับทีมชุดใหญ่บาร์ซ่า ด้วยรูปร่างที่เล็ก ยิ่งทำให้สถานการณ์ของเขาแย่ขึ้นไปอีกและโค้ชทีมต่างๆ ก็ไม่ได้มองถึงพรสวรรค์ของเขาเท่าไหร่ อย่างไรก็ดี โรซาส เคยใหัสัมภาษณ์เอาไว้ว่า การที่เขาไม่ได้ประสบความสำเร็จอย่างเพื่อนร่วมรุ่นลา มาเซีย อีกหลายคน มันเป็นความผิดของเขาเอง ซึ่งเขาพูดไว้น่าสนใจว่ามันเป็นการปรับตัว เพราะในฐานะกองกลางตัวรุกที่จบจากลา มาเซีย ที่นั่นนักเตะถูกสอนมาให้ในหัวคิดแต่เรื่องการเล่นเกมรุก ถ้าต้องไปเล่นที่สโมสรอื่นซึ่งไม่ใช่บาร์ซ่า บางครั้งก็จะเจอปัญหา "มันไม่ได้เกี่ยวกับโชคหรือความผิดของโค้ชหรอก มันเป็นความผิดของผมเอง ที่ผมไม่ได้เล่นในลีกสูงสุด และนักเตะบาร์ซ่าทุกคนเป็นสไตล์เดียวกัน คือเน้นเกมรุก เน้นครองบอล และบุกเต็มที่" "ตอนที่ผมต้องย้ายออก ผมไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสไตล์อื่นๆ ที่ผมต้องเล่นได้ ผมต้องเน้นเกมรับมากขึ้นและรับผิดชอบหน้าที่อื่นๆ ไม่เหมือนสมัยที่เคยทำตอนอยู่บาร์ซ่า" เขาเล่าถึงสมัยยังอยู่กับบาร์ซ่าไว้น่าสนใจ "ผมเล่นกับชาบี เสมอในทุกๆ ชุด เราถูกเรียกไปซ้อมกับทีมชุดใหญ่พร้อมกัน เขายืนหลังผมในแผงมิดฟิลด์ ตำแหน่งที่บุสเก็ตส์เล่นในตอนนี้แหละ เขาเป็นนักเตะที่ครบเครื่อง เขาบัญชาเกม เขาสามารถพาบอลขึ้นหน้าได้ ผ่านบอลเข้าพื้นที่สุดท้ายได้ ยิงประตูได้ เขาไม่ได้เปลี่ยนแนวทางการเล่นไปมากนัก" สมัยนั้นทีมชุดเยาวชน ไปจนถึงชุด เบ ของบาร์ซ่า มีดาวรุ่ง 4 คนที่น่าประทับใจยืนแดนกลางในรูปแบบข้าวหลามตัดหรือไดมอนด์ มี ชาบี ยืนห้อยต่ำ ทางฝั่งซ้ายเป็น กาบรี ส่วนขวาเป็น การ์เลส ปูโยล โดยที่ โรซาส เป็นตัวรุกอยู่บนสุด ฟาน กาล เป็นคนเรียกให้ ชาบี กับ โรซาส ขึ้นไปซ้อมกับทีมชุดใหญ่ "ตอนที่พวกเขาบอกชาบี และตัวผมว่าเราต้องไปซ้อมกับทีมชุดใหญ่ คือผมพักอยู่ใกล้ๆสนามนั่นเอง ส่วน ชาบี อยู่แถวแตร์ราสซ่า ผมจำได้ว่าชาบีโทรหาผมแล้วบอกว่า 'รอฉันด้วย' แน่นอนผมไม่มีทางเดินเข้าห้องแต่งตัวไปคนเดียวแน่" "เราไปนัดเจอกันที่อื่นก่อน ซึ่งมันก็น่าอายนิดหน่อยนะ เราสองคนไม่กล้าเข้าไปในห่องแต่งตัวตามลำพัง แต่แล้ว พวกเขา(นักเตะชุดใหญ่) ก็ต้อนรับเราดีมาก" "ถ้าคุณมองจากภายนอก คนอย่าง ฟิโก้, กวาร์ดิโอล่า, หลุยส์ เอ็นริเก้ คนพวกนี้เป็นสุดยอดนักเตะ อเบลาร์โด้ ด้วยแน่นอน คุณมีความคิดของตัวเองเกี่ยวกับพวกเขาเหล่านี้ จะผิดถูกไม่รู้" "แต่เวลาคุณได้เจอกับพวกเขาจริงๆ มันต่างออกไป ผมว่านั่นเป็นห้องแต่งตัวที่เป็นมิตรที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลยในอาชีพ" มาริโอ โรซาส ลงเล่นให้ทีมชุดใหญ่บาร์ซ่า ในเดือนพฤษภาคม 1998 ช่วงท้ายฤดูกาล 1997/98 ก่อนหน้า ชาบี เพื่อนสนิทของเขา 3 เดือน แต่นั่นกลายเป็นนัดเดียวสำหรับเขา เขายังติดต่อและยังเป็นเพื่อนกับ ชาบี อยู่จนถึงปัจจุบัน อย่างที่เรารู้กันว่า นอกจากฝีเท้า ความสามารถ และการทุ่มเททำงานหนักแล้วบางทีโชคชะตา และจังหวะชีวิตก็มีส่วนต่อความสำเร็จของคนเรา ในปี 2014 หรือ 14 ปีหลังจากย้ายออกจากบาร์เซโลน่า โรซาส ก็แขวนสตั๊ด แต่เขาก็ตั้งเป้าหมายใหม่ในการเป็นโค้ชทันที เคยรับหน้าที่เป็นแมวมองและโค้ชในโคลอมเบียให้กับมาลาก้า ซึ่งเขาสามารถส่งต่อประสบการณ์ให้กับเด็กรุ่นใหม่ได้ เสียดายที่เราไม่ได้มีคลิปการเล่นของเขาสมัยเป็นดาวรุ่งให้ดู แต่อีกแง่นึง มันก็เป็นเรื่องดี เพราะภาพที่เราจินตนาการจากปากคำของ ชาบี เอร์นานเดซ จะยังเป็นภาพของสุดยอดนักเตะ ที่มีส่วนผสมของ ไมเคิ่ล เลาดรุ๊ป และลิโอเนล เมสซี่ โชคดีที่เรายังสามารถหาเกมแรกและเกมเดียวที่เขาลงเล่นให้บาร์เซโลน่า ชุดใหญ่ได้ ลองเสิร์ชคำว่า Barcelona Salamanca Liga 1997-1998 จะมีเทปเกมนี้แบบเต็มเกมให้เราได้ดู มาริโอ โรซาส ออกสตาร์ทตัวจริง สวมเสื้อหมายเลข 31 โดยเขาถูกเรียกว่า มาริโอ นั่นอาจเป็นหลักฐานเดียวที่เรามีเกี่ยวกับเขาสมัยเป็นดาวรุ่ง ส่วนใครอยากหาเว็บไซด์ตัวจริง เสียงจริง ยืนหยัดมาอย่างยาวนานล่ะก็นี่เลย MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 ——————————————— เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด “ติดตาม” และเลือก “เห็นโพสต์ก่อน (See First) “ https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ———————————————

Football Knowledge